Deel 12: Het land van Oz

Iedereen was gered, iedereen was blij, dus vond men het tijd voor een feestje. En ik had er eigenlijk ook wel zin in, na jaren te hebben doorgebracht in die piramide, echter na een half uur feest had ik het eigenlijk alweer gezien. Maar het werd nog erger, door een lakei werd ik meegesleept naar een erepodium, alwaar even later Martin, Rhexenor, Ronardo en ik officieel door de koning (met kroon, jawel) bedankt werden voor het redden van de familie. We kregen als teken van dank een medaille met daarop de afbeelding van de Eénhoorn opgespeld en een Oorkonde uitgereikt wat het bewijs was van recht op een landgoed in de Gouden Cirkel. De opwachting die de nar van de koning nog even maakte was hoogst genant te noemen.
Ik was zeer opgelucht dat het officiële gedeelte voorbij was. Het enige dat restte was nog wat gesprekjes aangaan hier en daar en dan kon ik met goed fatsoen weg komen.
Ik maakte nader kennis met de zeer verlegen Heather Greyam, de dochter van Caine. Ik wist niet goed wat te zeggen tegen een meisje dat ik eerder dood op een tafel had zien liggen, dus dat gesprekje leek alvast nergens op. Caine sleepte haar daarom ook snel mee naar een volgend familielid om kennis mee te maken.
Ik zag dat Martin met een kaart in de handen stond en vervolgens verdween. Hmm, blijkbaar gaf hij minder om etikette dan ik.

Geef ik dan om etikette? Ik heb geleerd hoe het hoort, hoe ik me dien te gedragen in gezelschap en hoe ik een gesprek gaande moet houden. En wat breng ik er van terecht? Niets. Toen ik nog onwetend van Amber in het Peak District woonde, probeerde ik me zoveel mogelijk te ontrekken aan dergelijke bijeenkomsten. Meestal waren er dan weer geschikte huwelijkspartners uitgenodigd van wie ik niets wilde en hoefde te weten. Gesprekken over mode en over het weer vond ik saai en vaak vonden die jongemannen het niet leuk dat ik meer wist van paarden en jagen dan zij.

Om mezelf een houding te geven, ben ik naar de tafel met hapjes gegaan om daar wat uit te zoeken. Ik zag dat Ronardo één of andere vent omarmde, later hoorde ik dat dit zijn vader was. Eén grote familie en iedereen had iemand om mee te praten. Tot mijn opluchting kwam Flora naar me toe. Ik mag haar wel. Van een paar mensen heb ik begrepen dat ze niet aardig is naar het personeel toe. Ik vraag me af waar ze zich druk over maken, sinds Flora in Amber is, is de kwaliteit van de keuken behoorlijk vooruit gegaan.
Ik vroeg haar of ik haar Ierse wolfshonden eens mocht zien. Blijkbaar vond ze dit erg leuk, want ze stelde enthousiast voor om de volgende dag een wandeling met ze te gaan maken, Natuurlijk stemde ik toe, dat leek me echt boeiend. Ook vertelde Flora blij te zijn dat Caine weer terug was, ze was wel benieuwd wat Rinaldo nu zou gaan doen.
Daarna excuseerde ze zich en was ik weer alleen. Ik vroeg me af of het nu een goed moment was om weg te gaan van het feest, ik kon moeilijk nog meer gaan eten.
Dat was het moment dat Julian binnen kwam. Al die tijd had hij geschitterd door afwezigheid, al vraag ik me af of de anderen dat in de gaten hadden, maar hij was dan toch gekomen. Niet voor lang trouwens. Hij liep meteen naar me toe, vroeg of ik zin had om wat te gaan rijden. Wat een vraag! Daarna nodigde hij ook Gerard en diens zoon uit, die zo te zien ook wel genoeg gefeest hadden.
Wat nu zo fijn is: je kunt gewoon weglopen bij een familiefeest, zonder van iedereen afscheid te moeten nemen. Niemand die het je kwalijk lijkt te nemen. Waarom ben ik altijd op zoek naar een excuus om weg te mogen?

Het was heerlijk om weer eens ongedwongen paard te kunnen rijden. Lekker buiten in de avondlucht. Mijn vader reed naast zijn broer voor ons uit en regelmatig hoorde ik Gerard hard lachen om zijn eigen grappen. Ik denk dat hij een heel zachtaardige man is. Vreselijk sterk en groot en je moet geen ruzie met hem krijgen. Hij vindt Amber en zijn zoon erg belangrijk en hij is aardig en goedlachs. Een directe oom van mij, hij is een volle broer van Julian.
Ik reed naast Boromir, een aardige, wat verlegen jongeman. Ook best groot en gespierd, maar wat minder dan zijn vader. Hij was opgegroeid in Frankrijk, in Marseille. Hij vond mijn accent maar vreemd, had niet verwacht dat ik Engelse was. Eigenlijk leek het zelfs dat hij zich maar moeilijk kon voorstellen dat andere mensen misschien niet uit Frankrijk kwamen. Een aardige jongen met een rechtlijnig denkpatroon. Echt een zoon van Gerard, voor zover ik die heb leren kennen.
Hij vertelde dat het voor hem heel verwarrend was. Vanaf zijn vroegste jeugd kende hij zijn vader. Maar op een dag kreeg hij te horen dat deze gestorven was. Boromir had toen dienst genomen in het regiment en is één van de drie Musketiërs.
“Ik ken dat boek,” riep ik. Wat niet zo handig was, want de naam Boromir kwam niet voor in het boek. De drie Musketiërs heten in Boromirs wereld Arthos, Porthos en Boromir. Ik hield me in. Ik heb maar niet gezegd dat ze in een heel andere wereld die naam ook wel gebruikt wordt voor Martin, Merlijn en Mandor. Nee, ik heb dat niet gezegd, dat zou niet aardig geweest zijn…

Weet je wat ik een vreemd idee vind? Al die ‘nieuwe’ kinderen kennen hun Amber ouder al lang, ook al wisten ze eerder niet dat hun ouders Amberieten waren. Sterker nog, de meeste van hen lijken zelfs in een normaal gezinsverband te zijn opgegroeid. Zou dat de reden zijn dat al die lui hun ouder zo gemakkelijk ‘mamma’ of ‘pappa’ noemen? In gedachten of op papier noem ik Julian ‘mijn vader’ en sinds kort ben ik afgestapt van het vormelijke ‘U’. Moet ik hem nu pappa gaan noemen? Lijkt me een beetje raar. Pa klinkt ook niet goed en ‘Vader’ is erg afstandelijk. En ik heb een Pappa in Engeland wonen. Nou ja, misschien kom ik er ooit eens uit.

De ochtend daarna kleedde ik me in een donkerpaarse fluwelen jurk. Daar overheen ging een ivoorkleurig vest zonder mouwen. Aan mijn voeten deed ik lichtbruine rijglaarzen. In de spiegel keek ik naar mijn donkerbruine haar, dat er weer warrig uit zag. Ik vroeg me af hoe vrouwen als Fiona en Flora dat toch altijd netjes konden houden, zonder dat ze er iets van vlechten in deden.
Zoals ik geleerd had, borstelde ik mijn haar uitgebreid. Daarna maakte ik toch maar twee vlechten en wond die om mijn hoofd. Daarna maakte ik contact met Julia.
Ze was in Chaos. Achter haar zag ik een huis in de lucht hangen. Ze vroeg me of ik meer wist van het verzoek van prins Corwin die officieel om uitlevering van Jurt had gevraagd. Ik was stomverbaasd. Eigenlijk had ik dit niet verwacht. Ik zei Julia dat ik Corwin had verteld dat Jurt naar alle waarschijnlijkheid zijn zoon was, ik zei haar echter niet dat dit genoemd werd in een wat ongemakkelijk gesprek waarin Corwin me had verteld dat hij nu zeker wist dat Julian mijn vader was, maar dat hij het graag had willen zijn en jaren lang ook had gedacht dat het zo was. Ik weet eigenlijk niet waarom ik haar dit niet vertelde. De laatste keer dat we het over vaders hadden, zei Jurt dat hij waarschijnlijk mijn broer was en ik herinner me nog de mengeling van jaloezie en opluchting die ik toen op het gezicht van Julia zag. Ik denk dat ik haar niet ongerust wilde maken, ook al weet ik niet precies waarom niet.
Julia noemde me een heks, het feit dat Corwin zich ging bemoeien met Jurt vond ze blijkbaar heel bijzonder. Ze vertelde ook dat deze zich ongerust maakte, was bang dat Corwin hem zou onthoofden. Ik ontkende dat Corwin dat van plan was, ik kon me dat niet voorstellen. Julia zei dat ze Jurt gerust zou stellen.
Ook vroeg ze me of ik aan Martin kon vragen waar Merlijn was, die was weer eens zoek en aan Mandor wilde ze het liever niet vragen. Ik beloofde haar dat ik Corwin nog zou vragen of hij van plan was Jurt te onthoofden en we namen afscheid.
Het volgende troefcontact maakte ik met Corwin. Hij was op weg naar het ontbijt en we spraken af om elkaar daar te treffen. Vervolgens werd er op de deur geklopt en daar was Flora, om samen met de honden te gaan wandelen.

Daar had je het weer. Ik had dit beloofd en er ook wel zin in. Maar ik moest van mezelf met Corwin praten, niet alleen over Jurt, dat kwam er alleen maar bij, maar ik wilde hem ook bedanken voor alle moeite die hij voor mij had gedaan.

Flora vergezelde me naar de ontbijtzaal, het leek haar heel gezellig om met Corwin en mij te ontbijten. Tja, hoe leg je aan iemand als Flora uit dat ik eigenlijk even alleen met Corwin wilde spreken? Niet dat het allemaal zo geheim was, maar voor een dergelijk gesprek had ik geen derde persoon nodig.
Ook Corwin was niet vreselijk enthousiast over Flora’s aanwezigheid. Hij vertelde dat hij weer moest gaan en dat het personeel erg blij zou zijn als zij ook zou gaan. Flora begreep dat niet, het personeel hier was lui en het was nodig dat iemand hen achter de kont zat. Vialle en Random deden dat niet genoeg. En iets aardigs tegen hen zeggen… waarom zou ze dat doen? Ze deden niets goed! Uiteindelijk besloot ze ons maar alleen te laten en zich te gaan bemoeien met het keukenpersoneel.
Ik vroeg hem toch het eerst naar Jurt. De uitlevering was een idee van Caine, in alle gevallen zou het gunstig zijn voor Jurt. Als Chaos zou besluiten niet op het verzoek in te gaan, zou Jurt stijgen in achting. Mocht hij wel aan Corwin worden overgeleverd, zou het voor Jurt goed zijn om onder de invloed van Dara uit te zijn.

Ik denk dat Caine dat heel goed gezien heeft. Dara heeft geen hoge dunk van deze zoon en dat laat ze hem duidelijk merken. Hoe moet het voor iemand zijn die zijn hele leven te horen krijgt dat hij ‘mislukt’ is…

Ik vertelde Corwin Julia te hebben gesproken en dat Jurt bang was voor onthoofding. Zoals ik al verwachtte vond Corwin dit idee belachelijk, maar hij wist wel waar Jurt dat vandaan had: dat was allemaal invloed van Dara.
Ik bedankte hem dat hij me al die jaren had beschermd. Hij maakte een soort van grimas en zei dat hij er echt niet elke dag was. Eigenlijk had hij me in al die jaren misschien drie keer gezien. Hij had jaren in de bak gezeten en dat was vlak nadat hij mijn moeder verliet. Die gevangenschap had te maken met de ruzie om de kroon in de tijd dat Eric nog leefde. Oberon vond Corwin geschikter als koning en Corwin was dat toen met hem eens. Nu niet meer trouwens. Niet dat Random zo geschikt was, maar wie dan wel. Ik stelde Benedict voor, als oudste nog in leven zijnde zoon, zou hij een logische keus zijn geweest. Corwin schudde het hoofd, als deze koning zou zijn, zou hij Amber voortdurend in oorlog willen hebben.
Ik dacht aan de tent, waar ik Benedict ontmoet had. Was oorlog echt zijn lust en zijn leven? En slapen in legertenten? Maar het kon natuurlijk, er waren wel meer legeraanvoerders in de familie. Of is het zo dat Amber eigenlijk altijd wel in oorlog is?
Ik vroeg Corwin naar Merlijn. Hij haalde zijn schouders op, al een tijdje niet gezien. De laatste keer dat ze elkaar spraken, was Merlijn met een nieuw project bezig. Wat precies wist Corwin niet, maar het had vast iets met Macht te maken.

Dit stukje informatie heb ik gelegd bij wat ik eerder van Julia heb gehoord. Wat voor indruk ik inmiddels van Merlijn heb? Iemand die zeer egocentrisch is en voortdurend bezig alle werelden nog meer naar zijn hand te zetten. Of zou dit alles wel mee vallen? Tot nu toe heb ik geen idee al heb ik hem een keer gesproken. Hij kwam precies zo over als Julia hem beschreef, leek ervan overtuigd te zijn dat alles om hem draait…. Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen, ik kom later nog terug op het gesprek met Merlijn.

Corwin nam afscheid, ik zou hem een tijdje niet zien. Ik wenste hem het beste.

Corwin is een goede vader. Denk ik. Niet vreselijk betrouwbaar, daarmee bedoel ik eigenlijk dat hij er niet altijd voor je is, maar hij doet zijn best. En erg getroffen heeft hij het niet met zijn kinderen en hun moeder, geloof ik. Hij leek mij te zien als de ideale dochter en ik wenste dat niet te zijn. Zijn ene zoon is uit op zijn eigen gewin, de andere gaat hij hopelijk beter leren kennen. Ik hoop echt dat hij Jurt zal ontmoeten en wat tijd met hem kan doorbrengen.

Ook heb ik kennis gemaakt met de zoon van Llewella. Duidelijk van Rebma met zijn groene haar en bleke huid. Hij kwam vragen stellen over Moyra, die verdwenen was. Opmerkingen als ‘die komt wel weer boven water’ leek hij niet te waarderen. Vialle was ook van mening dat het vast niet goed ging met Moyra.

Ik heb geen hekel aan Moyra. Ze is zo’n meisje dat graag altijd wil mee doen en over het hoofd wordt gezien. Eigenlijk zo’n meisje om medelijden mee te hebben, maar intussen irritant is doordat ze zich steeds opdringt. En nu was ze dan verdwenen, misschien dat ze dan nu eindelijk de aandacht zou krijgen die ze anders nooit kreeg?

Tussendoor heeft Vialle zich nog laten gijzelen door Dalt. Wat ik er van begreep is dat Dalt heeft geprobeerd om Rhexenor te dwingen hem en duizenden manschappen door te halen om Amber te veroveren. Rexenor had dat geweigerd, Vialle bemoeide zich er mee en heeft zich laten gijzelen zodat Dalt een onderhandelingspositie zou hebben. Die verdween dus tijdens het ontbijt dat Flora eerder als ‘gezellig’ betitelde, Random beteuterd achter latend.

Sean had graag wat hulp gehad om Moyra te vinden. Ronardo en Rhexenor hadden haar achter gelaten in Kashfa, toen zij zelf op avontuur gingen met Dalt. Eigenlijk was het achterlaten een idee van Dalt, want deze had geen zin in moeilijkheden met Rebma, als er iets mis mocht gaan tijdens de wereldreizen. Dat deed me denken aan eerder Flora, die Moyra niet mee wilde om in de Abyss te gaan vissen. Ook al vanwege die problemen. Nu waren ze er volop. Moyra die bezeten was geweest door de Phoenix en daar beslist iets aan had over gehouden en nu kwijt was. Ronardo had aan Rinaldo gevraagd of hij meer wist van haar verdwijning. Het enige dat Rinaldo kon vertellen is dat ze die dag nog vertrokken was uit Kashfa, ze was boos. Iedereen had aangenomen dat ze terug naar huis was gegaan.

Was het vreemd dat ik besloot om Sean te gaan helpen? Van ons drieën had ik de minste band met Moyra. Maar ik vond het een beetje zielig voor Sean dat zowel Ronardo als Rhexenor iets anders te doen hadden en niet zaten te wachten op een soort van “Red Moyra” avontuur. Ik ook niet echt, aan de andere kant vond ik het toch wat zorgelijk dat ze zonder een enkel spoor achter te laten was verdwenen. En andere dingen? Ach, die waren er genoeg, maar dat kon wat wachten.

Met alle vormen van plichtplegingen werden we ontvangen in Kashfa door Rinaldo. Hij zou ons geen strobreed in de weg leggen tijdens het onderzoek en we konden op alle hulp rekenen die hij kon geven. Hij benadrukte steeds weer geen ruzie met Rebma te hebben en ook niet te willen. Blijkbaar wist hij dat Llewella een zoon had, hij vond het echter bijzonder dat ze Sean nu erkent had in het openbaar.
We werden naar de ontmoetingszaal geleid, waar uitzicht was over de gehele stad. Kashfa is erg mooi en er is absoluut op geen shilling gekeken toen ze het bouwden. Denk je eens in wat al die gouden koepels gekost moeten hebben.
We hadden een ontmoeting met een medewerkende hulp van Rinaldo. Een spion, die zich Joris noemde. Een enge vent, zo’n gladjakker die iedere keer langs zijn lippen likt als hij je ziet en dan ook nog denkt dat je voor hem valt. En eigenlijk had hij weinig nieuws te melden. Het enige dat me echt deed huiveren was dat werkelijk alles, maar dan ook alles wat Moyra had gedaan in Kashfa, bij hem bekend was. Waarom is haar hele doen en laten tot op de seconde bijgehouden? Alleen omdat ze een dochter van de koningin van Rebma is? Of zit er meer achter? Was het bekend dat er iets met haar zou gaan gebeuren?
Hij vertelde na een lang verhaal zonder veel informatie en met veel achterdocht, dat Moyra door de poort naar Eregenor was gegaan en daar nooit aangekomen.

Interessanter was het gesprek met Coral later. Hoewel ze er bizar uitziet, met dat juweel in plaats van een oog, is ze een boeiende persoonlijkheid om mee te spreken en misschien één van de aardigste Amberieten. Ze oogt erg jong, is erg slank, heeft lang roodbruin haar en is iemand die weet wat ze wil. Zij is het laatste officieel erkende kind van Oberon. Ze wist heel veel dingen die ze eigenlijk niet kon weten. Over Moyra vertelde ze dat ze in een doolhof leek te zijn en dat ze verbonden was met de Phoenix. Ik meende al die tijd iets te zien aan haar en uiteindelijk vroeg ik er naar. Het bleek dat ze zwanger was en het kind van Merlijn. Hij en zij hadden geen keus, ze werden gedwongen door het Patroon. En nu zat Rinaldo met haar opgescheept. Dat en het juweel was geregeld door Dworkin, het meest veilig volgens de dwerg.
Was ik hierdoor geschokt? Er was een vreemd en smerig spel aan de gang waarbij mensen blijkbaar gebruikt werden als pionnen, slachtoffers in de strijd tussen de Eenhoorn en het Serpent. Misschien is het heel goed dat de Phoenix is opgevist.

Nu kan ik hier een hele verhandeling gaan schrijven over ons onderzoek bij de vier poorten. Over het feit dat we Joris in vermomming daar weer ontmoetten en Ronardo en Rhexenor ons toch maar verder kwamen helpen. Ik doe het niet.

Oh ja, ik zou meer over Merlijn vertellen. Ik heb hem gesproken en hij is precies zoals Julia al zei. Een hoop eigendunk. Ik snapte niet waarom hij contact met me zocht, maar hij beweerde dat ik hem moest spreken. In mijn verwarring zei ik dat ik zocht naar een tovenaar met verstand van doolhoven. Dat heeft hem blijkbaar op een idee gebracht… pas later in het gesprek zei hij dat ik hem iets wilde vragen over Jasra. Waarom hij dat niet meteen zei? Omdat hij wilde weten hoeveel ik wist. Denk ik.
Wat ik als heel bijzonder heb ervaren is het uitnodigende gebaar dat Sand naar mij toe heeft gemaakt. De poort naar Corrilane, die al heel lang niet meer werkt en onlangs een beetje is bijgesteld, blijkt voor mij te zijn bijgesteld. Via die poort kan ik naar de wereld waar Sand koningin is. Een wereld van druïden en draken, erg indrukwekkend. Daar ga ik zeker nog eens heen terug en niet alleen omdat ik dat de aartsdruïde heb beloofd.

Zo langzamerhand leer ik steeds meer over mijn eigen macht. Dat is erg boeiend. Wie had ooit gedacht dat ik in staat zou zijn om samen met een paar anderen een poort in werking te krijgen die al duizenden jaren ‘dood’ is. Dat was de poort naar Gannesh, een wereld die is opgeruimd door Finndo en Osric lang geleden. Een schaduw die eigenlijk niet zou moeten bestaan, maar een gedeelte daarvan was blijkbaar herbouwd.

Het beschoten worden toen we Gannesh binnen kwamen, was minder. Gelukkig deed het amulet zijn werk weer goed, maar het feit dat er toch een aantal beschadigingen aan mijn jurk waren achteraf zei genoeg. En we hadden natuurlijk Rhexenor bij ons, die zonder enig zichtbaar probleem 40 soldaten overhoop stak.
Gannesh was een sombere, grauwe wereld, Later hoorden we dat hier de zon werkelijk nooit opkwam. Ik maakte contact met Benedict, die eigenlijk niet meer te doen had dan de volgende aanval van broer Dalt af te wachten. Hij was verbaasd te horen dat er blijkbaar nog een stuk van Gannesh heel was. Toen hij hoorde dat we hadden gevochten, bood hij meteen zijn hulp aan. Later, toen we op weg naar het fort werden omsingeld door een man of 150, maakte ik daar maar wat graag gebruik van. Hij kwam door met nog tien andere mannen, bekeek de situatie en ging aan de slag. Het duurde niet lang of de soldaten gaven zich over en hij was al in het fort. Hij zorgde er nog voor dat de commandant zich aan ons overgaf en vertrok weer met zijn tegensputterende mannen.

Hij is de oudste van de nog in leven zijnde kinderen van Oberon. Denk je eens in als je meer dan duizend jaar leeft! Dan heb je alle tijd om goed te worden in vechten, dan weet je veel en heb je heel veel van allerlei werelden gezien. En toch vind ik Benedict sympathiek, het is een man die ook weer tamelijk rechtlijnig overkomt, zich niet op al zijn ervaring laat voorstaan en zich ook niet gedraagt als een betweter. Eigenlijk gedragen de meeste familieleden zich niet zo. Het valt me op dat ze in het algemeen tamelijk vriendelijk en hulpvaardig zijn naar de jongere generatie toe.

Commandant Heineman was trouwens niet blij met Rhexenors eerdere actie. Veertig goede soldaten omgebracht… Ik geloof dat de Griek er zelf ook een beetje spijt van had, in het vuur van het gevecht had hij daar niet bij nagedacht en zich helemaal laten gaan.
Benedict had het ook al opgemerkt, maar het was vreemd om al die soldaten hier te zien. Ze hoorden hier niet thuis, maar van een wereld waar ze leefden in de Vrije Staten. Het leek het meest op een soort van Amerikaanse Burgeroorlog tijd. Ja, het was heel vreemd. Ik vroeg me af waarom de ontvoerder van Moyra zo vreselijk veel moeite had gedaan om haar te laten verdwijnen en dit stuk wereld had opgebouwd. Mits hij daarvoor verantwoordelijk was. Het fort was splinternieuw en voelde vies aan. Logrusmagie.

We hielpen de soldaten terug te gaan naar hun eigen wereld. In Gannesh waren heel veel toegangen tot diverse werelden, wist ik van Benedict, de meeste in grotten. Hmm, al die doorgangen zouden een heel goede reden kunnen zijn voor iemand op dit weer (gedeeltelijk) op te bouwen. In één van die grotten was een tekening van een poort te zien, compleet met tekens. Met onze nieuwe ervaring was het geen enkel probleem om ook deze poort in werking te zetten.

Rhexenor is een aparte. Hij kan van vorm veranderen, maar hij neemt ook eigenschappen over van het wezen waar hij in verandert. Zo veranderde hij in een wolf, om een geurspoor van Moyra te kunnen ruiken. Wat hem nog lukte ook! Hij wist ons zelfs te vertellen dat de twee lui met wie ze was, iets bekends hadden. Het deed hem denken aan zijn vader. Maar dankzij zijn reukvermogen vonden we de grot waar Moyra met haar ontvoerders door een poort was gegaan. Deze bevond zich in een kelder onder het fort.

Oh ja. De ontvoerders. Nu ik dit terug lees, besef ik dat dit heel verwarrend zal overkomen. Moyra was hier nooit gezien door één van de soldaten. Het leek erop dat ze zijn geronseld nadat Moyra hier is geweest, met het doel die ene toegang vanuit Kashva te bewaken. Ze waren hierheen gehaald door een man in zwart, met hoed, gezicht verborgen gehouden. Maar er was ook sprake van een vrouw, kort blond haar en een puntige uitrusting aan. Zij was degene die hier de orders had gegeven.

Nooit gedacht dat ik in werkelijkheid nog eens het Land van Oz zou bezoeken, Maar het is echt waar, we kwamen uit in een bos, waar de vogeltjes floten. Een verademing na het sombere Gannesh. En we stonden op een weg met gele stenen die naar Emerald City leidde. Nou ja een stad heb ik niet gezien, alleen een kasteel met de tovenaar, net als in de boeken een klein, kaal mannetje, dat de functie van tovenaar maar op zich had genomen. Hij was hier door een storm komen aanwaaien in een ballon en gestrand zogezegd. Niet dat hij echt terug wilde…. Misschien een keer, dan zou hij een nieuwe ballon maken.
Het was een land vol met sprookjes, maar dan alles door elkaar. Humpty Dumpty kwamen we tegen, maar ook de broers met Ezeltje Strekje en het meisje Alice en de kaarten en de koning uit de boeken van Lewis. Bijzondere ervaring ook.

De tovenaar was een grote hulp. Hij had een bijzondere kijker, waarmee hij het hele land kon bekijken, maar ook dingen die in het verleden waren gebeurd. Zo wisten we niet alleen dat de blonde, kortharige vrouw, die trouwens Gilva bleek te heten, op dat moment bezig was om het doolhof achter het paleis vol te gooien met vallen en een nep Moyra van klei, maar ook dat ze hier al eerder geweest was, met een man in zwart en een meisje met groen haar. Die waren verdwenen op de weg naar het westen.

Op de aangewezen plaats was niets te zien. Ronardo wist na een gesprek met zijn moeder te vertellen dat ze waarschijnlijk waren verdwenen naar een andere wereld met behulp van ‘shadow shifting’. We konden helemaal niets hierover vinden, erg frustrerend. Ik had nog even contact met Julia, die vertelde dat er maar een paar Amberieten waren die zoiets konden. Dworkin bijvoorbeeld. Fiona en Bleys zouden er ook meer over kunnen weten. Julian misschien met zijn dieren, die kunnen ook door verschillende werelden reizen. Maar ik had geen zin om het hem te vragen. Tenslotte had Phillipien al aangegeven dat zij het hier niet kon (en normaal wel), ik kon me niet voorstellen dat het voor Julian anders zou zijn. En daarbij wilde ik hem niet voor ieder wissewasje lastig vallen.
De naam die Julia trouwens noemde van de kortharige vrouw, Gilva Hendrake, was voor Rhexenor erg interessant, ook al kwam hij er pas achter waarom toen hij eindelijk contact kreeg met zijn vader.
Nicolas Hendrake was diens naam, al had Rhexenor hem heel lang gekend onder de naam Helion. Best een leuke vent om te zien, ik denk dat Deirdre is gevallen op zijn uiterlijk en spieren. hij is niet erg aardig trouwens, hij mag mijn vader niet. Ik weet niet waarom niet, daar kom ik nog wel eens achter.
Oh ja, die Gilva is dus een tante van Rhexenor. Ik vraag me af of hij zich nu meer een Chaosiet voelt of een Amberiet. Of dat hij het zelf niet weet.

Dankzij Nicolas werd er alleen gepraat met Gilva en niet gevochten. Hij vond het niets dat ze zijn zoon dwars zat. Wat mij opviel is dat Gilva hierop zei: “Welke zoon?”

Nu moet ik weer even terug naar dat gesprek met Julia. Ze vertelde nog meer wetenswaardigheden. Bijvoorbeeld dat Gilva Hendrake en Merlijn heel dik waren met elkaar. Heel erg close zelfs. En dat gecombineerd met Merlijns hang naar macht maakte voor mij de identiteit van de ontvoerder heel wat duidelijker. Ze vond het alleen vreemd dat Merlijn contact met mij had opgenomen, dat was niets voor hem. Ach, nu weet ik wel waarom. Ik heb hem alles verteld over tovenaars en doolhoven. Open doel voor Merlijn. Ik heb het spel nog niet door denk ik. Toen Merlijn contact met me opnam, dacht ik dat het met een troef was die Julia van me had gemaakt. Nu begon ik daaraan te twijfelen, hoe kwam Merlijn aan een troef van mij? Zoveel kaarten zijn er niet in de omloop van mij. Ronardo heeft er één, ik denk in de piramide gemaakt. Julia heeft helemaal geen troef van mij, ik moet steeds contact met haar opnemen nog. En Random heeft er één. Dat is het. Twee kaarten.

Uiteindelijk hebben we met Merlijn onderhandeld. Wat zal ik zeggen... Hij lijkt sprekend op Corwin. Hij is bijzonder verwaand en heeft een enorme hang naar Macht. En toch heeft hij ook iets aardigs. Dat van Coral leek hem toch een beetje dwars te zitten. Ik kreeg de indruk toen ik het hem vertelde, dat het niet echt als een verrassing kwam, maar ook dat hij het tot dan toe niet zeker wist.
Oh ja, Moyra werd alleen onderzocht vanwege de Phoenix. Hij wilde aan de weet komen hoe wat en waarom. Rhexenor bood aan om hem alle informatie te geven in ruil voor Moyra.

Rhexenor is van de Phoenix. Ik weet niet waarom me dit verbaasde. Ik bedoel, als je het goed bekijkt hoort hij eigenlijk niet echt bij de Eenhoorn en ook niet bij het Serpent. Dus zo vreemd is dit helemaal niet. Maar blijkbaar had ik niet gedacht dat hij een derde Element zou toelaten.
Ik vraag me af of Merlijn ook een verbond zal aan gaan met de Phoenix. Natuurlijk wilde hij graag alle informatie over de Phoenix hebben en heeft zich even laten bezitten door het Mythische Wezen.

Al met al eindigde het goed. Hoewel? Merlijn haalde Moyra die van niets wist. Maar ze was in een bijzonder slechte stemming, toen ze begreep dat ze weer heel wat had gemist. Daarbij zat de aanwezigheid van Sean haar ook niet lekker, dit betekende dat we haar hadden gered en natuurlijk zouden wij nu de medailles gaan krijgen en zou zij worden opgesloten in haar kamer. Nu heb ik helemaal geen zin in medailles en al die rompslomp er omheen en zo erg vind ik het niet als Moyra niet ‘mee' doet. Maar de mannen wel, die lieten zich helemaal bepraten door Moyra en zeiden haar van alles toe. Ja, Ronardo zou een troef van haar maken en haar uit haar kamer in Rebma halen als deze klaar was.

We werden door een sikkeneurige Random in Amber gehaald. Hij zag er onverzorgd uit, net als zijn kamer. Belachelijk gewoon, en dat voor een koning. Ik vind het erg kinderachtig als een kerel zich permitteert zich zo te gedragen met als smoes dat hij zo alleen is omdat zijn vrouw weg is. Zielig gewoon, koning of niet.
Erg lang hoefde hij niet meer te doen zonder Vialle, Ronardo zorgde ervoor dat ze weer thuis kwam. Dalt was meer dan opgelucht dat ze eindelijk ging.

Oh ja, die onderhandelingen met Dalt zaten Moyra ook erg dwars, zij had met hem zullen en willen onderhandelen. Ik vroeg me af, en ook aan haar, waar ze dat idee vandaan haalde, er was haar nimmer gevraagd om met hem te onderhandelen. Ze was hier erg boos over, ik had het volgens haar niet gedaan. En vanuit haar oogpunt gezien had ze natuurlijk gelijk. Ze gedroeg zich zo gefrustreerd over dit alles, dat ik het vermoeden begon te krijgen dat ze niet vanwege het onderhandelen bij Dalt wilde zijn. Hmm, een verliefde Moyra. Geen wonder dat de opmerking van Vialle over een leuke vrouw voor Dalt en ‘ik heb nog een nichtje’ verkeerd viel.