Deel 36: Overpeinzingen

Hoe is het om zoveel macht te hebben dat de met een vingerknip iemands leven uit kunt blazen? Gek genoeg voelt het niet als geweldig, fascinerend of beangstigend. Eigenlijk voelt het bijna gewoon. Oh ja, misschien dat 'bizar' ook een goede omschrijving is.
Ja, ik heb even in een dergelijke machtspositie gezeten. En daar beslissingen genomen die misschien niet echt populair zijn bij sommige rassen. Dus er is een mogelijkheid dat ik er een compleet alien ras heb bij gekregen als vijand… als ze tenminste in de gaten hebben gehad dat ik het was die hun hele zorgvuldig opgebouwd bestaan op de kop heeft gezet. Oh, ze zullen zeker weer tot aan het punt kunnen komen waar ze waren, maar mijn schatting is dat dit pas over enkele tienduizenden jaren zal zijn. Als ze voor die tijd niet zijn uitgeroeid door misschien een ander (opkomend) ras.
De afwerking heb ik overgelaten aan Marcella en Rhexenor, die het bestaan in een tank en oorlog veel meer weten te waarderen en graag nog een poosje doorgingen als zodanig.

Ronardo en ik zijn dus eerder terug gegaan. Naar de wereld van Bleys. Heel fijn dat Ronardo erg veel verstand heeft van tech werelden enzo, hij heeft ons als tank via dat soort werelden laten reizen, omdat op een ander soort werelden de tanks geen energie meer zouden hebben.

Ja, het leven als tank is een aparte ervaring geweest, die ik niet nog een keer wil doormaken. Toch is dat het speciale aan Amberiet zijn, je maakt dingen mee waarvan een ander niet eens durft te dromen. Al je nachtmerries kunnen werkelijkheid worden. Cynisch? Misschien. Ik denk ook dat het een stuk nuchterheid is. Ik kan wel zeggen dat al je dromen werkelijkheid worden, maar dat is minder waar. Gedeeltelijk wel natuurlijk, maar als Amberiet heb je altijd te maken met smerige zaakjes, of je wilt of niet. Ik kan er uiteraard voor kiezen om me terug te trekken en ergens incognito te gaan leven, maar dat is niets voor mij. Bovendien denk ik dat je zelfs als ‘onbekende Amberiet’ vroeg of laat te maken krijgt met het gedoe om Amber heen. Dan weet ik liever waar ik mee te maken heb en probeer daar mee te leven en er zelf iets van te maken. Als Amberiet wordt je gedeeltelijk geleefd… oh, je kan er voor kiezen om je ergens niet mee te bemoeien. Maar dan wordt je toch altijd achterhaald door rotzooi, krijg je te maken met teleurgestelde familieleden en dergelijke. Dus ja, ik wil best iets voor een ander doen, maar dan probeer ik dat op mijn manier te doen en zodanig dat ik geen verplichtingen aan die persoon heb of zij/hij aan mij.

Zo probeert Ronardo me weer in 1 van zijn zoektochten te betrekken. Nu is hij achter die zalf van Nefertari aan. Kan interessant zijn natuurlijk, maar aangezien hij heeft besloten om dit helemaal volgens Randoms methode te gaan doen, wil ik hem zo lang mogelijk dit alleen laten uitzoeken (hij zou William kunnen vragen) en me pas laten betrekken als hij er echt niet meer uitkomt. Bovendien heb ik zelf wat zaken waar ik me mee bezig wil houden. Zoals mijn broer met zijn verstoomde machinerie van Larenian afhelpen en ergens laten bouwen waar meer industrie is. Liverpool en omgeving is bij uitstek geschikt.
Ook moet ik er nog achter komen welke bediende hier is geplaatst door Mandor. Nou ja, moet niet, maar dat wil ik gewoon. En ik ga een kijkje nemen in de Toren van 12 Werelden, als Wachter heb je verantwoordelijkheden. Dat geldt ook voor de fontein. En dan mijn vader, die ‘me ergens niet mee wilde vermoeien en me nog zou troeven…’ ja ja. Ik denk dat ik Ronardo nog een poosje laat wachten… ik zal hem wel troeven, dat is misschien wel zo beleefd.

Prettig om thuis te zijn en weer tot mezelf te komen. Om te kunnen rijden in de vertrouwde omgeving. Ik merk dat dit leven toch verder van me af staat dan pakweg een paar jaar geleden. Het is raar dat een leven dat vroeger zo normaal voor me was, nu een beetje vreemd geworden is. Min ouders en broer… ze leven zo anders dan ik, er is een enorme afstand. Mijn bezoeken voelen aan als een soort beleefdheidsbezoekjes, er worden wat ervaringen uitgewisseld, maar alleen degene die we echt kwijt willen. Zo lijkt het leven aan beide kanten een rustig, kabbelend geheel. Misschien gaat dat voor hun kant ook wel op, gedeeltelijk, maar voor mij zeker niet.
Ook vraag ik me wel eens af hoe het geweest zou zij als het allemaal anders was gelopen. Stel dat Jasra niet op zoek was geweest naar kinderen van Amberieten, ik niet in die toren was geweest en niet Kasteel Amber was binnen gerold? Zou mijn vader dan ooit contact met me hebben gezocht? Ik bedoel, op een wat directere manier dan af en toe kijken waar ik uithing en me iets in handen te spelen? Of zou hij hebben gewacht tot 1 van mijn andere vaders dat deed? Wat natuurlijk de volgende vraag oplevert: zouden Corwin en Bleys ooit naar me op zoek zijn gegaan?