Deel 27: Raadsels, puzzels...

Ik ben een absolute kluns in het ontrafelen van puzzeltjes een raadseltjes. Het begin kwamen we goed door, met die demoon verliep ook redelijk, ook al verpulverde William hem tot as, maar de oplossing van de trap in het water heeft me uren gekost om daar op te komen. En was het nu heel moeilijk? Eigenlijk niet nee. Maar naar mijn gevoel druiste dit helemaal tegen mijn gevoel voor logica in. Maar goed, we hebben het opgelost.
Klein nadeeltje was dat we daarna uitkwamen in een andere Schaduw en ik nog niet direct wist hoe we terug zouden moeten naar de Schaduw waar Boudicca en Phillipien nog waren. Phillipien zou me hier nog kunnen vinden, maar Boudicca... De situatie leek me nog wat lastiger, want we waren op een vreemde manier in die Schaduw beland. Met vreemd doende mensen. Maar misschien viel het allemaal nog mee.

En iets gemerkt van Opa Dworkin, die zich hier de rol van Toth had aangemeten. Toth van de kennis. Dat was lachen. Toch weten we iets meer, al is dat eerder door de kennis van zijn priester dan door de uitspraken van Toth. Blijkbaar kunnen we vanuit hier een Boek der Doden mee nemen en misschien wat zalf. En weer het sterke afraden om naar Dark End te gaan. Niet slim, wel dom.
En nog iets geleerd: troefcontacten kunnen klaarblijkelijk worden opgevangen door een bepaald soort machine. En natuurlijk intrigeert het me dat er veel over Eric wordt gepraat… natuurlijk gebeurde dat niet in de tijd dat wij er bij zaten.

Als ik terug denk aan mijn jeugd, komt bij mij wel eens de vraag op: heb ik er ooit iets van gemerkt dat ik anders was dan anderen? Dat mijn vader mijn vader niet was? Nu ik er over terug denk… ja, af en toe. Maar het zijn kleine brokstukjes die toen niet van belang leken of die ik niet kon plaatsen. Ik herinner me nog tante Charlotte, een zus van mijn vader, die altijd belangstelling had voor mijn broer en altijd iets voor hem bij zich had. En nooit voor mij. Ze deed eigenlijk altijd of ik lucht voor haar was.
Of wat te denken van de discussie die ik ooit opving tussen mijn vader en moeder.
“Wanneer ga je het haar vertellen?” vroeg mijn vader.
“Nog niet, misschien binnenkort,” zei mijn moeder.
“Als je er te lang mee wacht, vertelt iemand anders het haar. Dat is toch niet wat je wilt?”
“Ik vertel het haar wanneer ik denk dat ze er aan toe is,” beloofde mijn moeder. Meer werd er niet over gezegd. Ik begrijp nu waarom mijn moeder me liever niet vertelde over mijn echte vader, wat had ze moeten zeggen? Een andere vader was tot daaraan toe geweest, maar hoe vertel je je dochter dat je eigenlijk niet weet wie de andere vader is! Ze heeft het me nooit verteld en ik heb het uiteindelijk van mijn Opa gehoord, Dworkin. Nou ja, in ieder geval dat een van mijn ouders niet mijn echte ouder was.
Maar heel veel meer heb ik niet gemerkt. Behalve dat ik geen griep kreeg tijdens de epidemie, dat ik tientallen keren van een paard ben gevallen zonder met ernstig te bezeren en dat ik merkte dat er soms iets ging zoals ik wilde… terwijl het eigenlijk niet kon.
Nu heb ik er dus zomaar een enorme familie bij. Genegeerd word ik door geen van hen, maar een aantal van hen heeft een bijzonder gecompliceerd karakter en moeten op een speciale manier worden benaderd. Er is niemand aan wie ik een hekel heb. Wel ben ik, als het veilig op kan schrijven, bang voor Brand. En dan gaat het alleen maar over de dingen die ik over hem gehoord heb. Als hij, net als Jurt, een levende troef is, voel ik me nergens meer echt veilig. Ik ben er van overtuigd dat ik hem ooit zal ontmoeten. En dan zijn er nog een aantal familieleden die weg zijn. Zal ik ooit iets terug vinden of zien van bijvoorbeeld Finndo en Osric? Zal ik Oberon ooit echt ontmoeten? En hoe dood is Eric? Ik besef heel goed dat een ontmoeting met Delwin heel bijzonder is. Over eigenaardige familieleden gesproken… maar ik mag hem wel, ik denk dat hij tamelijk integer is. Van de vrouwen mag ik, denk ik, Sand en Flora het meest. Sand omdat ze heerlijk duidelijk is met alles en haar eigen pad heeft gekozen. Flora omdat ze zoveel eigenschappen in zich verenigd heeft en me zeer welkom heeft laten voelen in de familie.