Deel 47: Hoe vertel ik het mijn vader...

Nu begin ik aardig op een punt te komen waarop ik het niet meer echt zie zitten. Ik zie geen echte lichtpunten en begin me behoorlijk alleen te voelen. Dat zou het gevolg kunnen zijn van maanden en maanden alleen doorbrengen, zonder mensen met wie ik een bepaalde band denk te hebben. Natuurlijk heb ik mijn zoon en met hem is dit natuurlijk allemaal begonnen. Dit was toch wat ik wilde? Ja toch?
Kom op Morwenna, schraap jezelf bij elkaar en doe niet zo zielig. Zoveel mensen brengen een jaar door in bijna-afzondering, en hebben aan het eind daarvan een tweetal gesprekken met voor hen belangrijke mensen. Wat is er nu helemaal gebeurd? Twee gesprekken die niet goed gingen? Het tweede nog slechter dan het eerste zelfs? Nou en! Het is niet je hele leven… en je hebt je zoon die, onvoorwaardelijk nog, van je houdt… of is dat ook alleen maar omdat hij nog zo afhankelijk is?
Was het eerste gesprek nogal zwaar en werden me een aantal dingen verweten, ik had tevens het gevoel dat we toch ergens uit kwamen waarmee we verder komen. En in de nacht die daarop volgde ben ik te weten gekomen dat hij heel veel om me geeft.

Ja, het was een tegenvaller dat hij de volgende ochtend gewoon weg bleek te zijn en ik weer in het alledaagse terug viel van een verse moeder die haar huilende baby moet verzorgen. Ik zette me er echter overheen, hij had natuurlijk veel te doen en ik ook. De brief die er bleek te zijn, interesseerde me maar matig op dat moment. Uitnodiging voor het trouwen van Rhex en Diana, geschreven door Corwin. Wat ik zorgelijk vond, was dat de brief me hier had kunnen bereiken, dwars door werelden heen. Als dat kon, zou ik ook te vinden zijn en, erger, Owen!
Het kindermeisje kondigde zich die dag nog aan. Vriendelijk kind, hoge komaf, Mary Ann. Niet te merken dat ze bezeten was door een demon, ik kreeg zelfs geen jeuk bij haar in de buurt. Dat moet ik Mandor nageven, ze was met zorg gekozen. Ze was zo naturel dat ik zelfs even twijfelde of ze wel het goede kindermeisje was … maar naarmate de dag vorderde, werd me zeer duidelijk dat ze niet helemaal gewoon was. Zo viel ze om, had niets gegeten of gedronken. En toen ze dat op mijn advies en naar voorbeeld wel deed, ontplofte ze zowat omdat ze naar de wc moest maar dat zelf niet in de gaten had. Het was een heel vreemde ervaring om een volwassen jonge vrouw alle lichamelijke basisbeginselen bij te moeten brengen. Ze leerde echter heel snel. En handig met Owen is ze ook.

Ik stelde het gesprek met Julian uit. Natuurlijk is dat niet verstandig geweest, maar ik zag er huizenhoog tegenop. Ik maakte mezelf wijs dat ik het druk had met de baby, met Mary Ann te instrueren en intussen ook de tijd van deze wereld wat minder te laten gaan. Erg belangrijk allemaal. Intussen hoorde ik niets van Mandor, maar aangezien we niets hadden afgesproken, kon ik ook niets verwachten.

Ik besloot ook om het gesprek met mijn vader alleen aan te gaan. Ik wilde hem niet direct confronteren met Mandor, ik had het idee dat Julian dit liever niet zou hebben. Dus toen ik alle huiselijke zaken had geregeld na een aantal dagen, troefde ik mijn vader. Hij zag er piekfijn uit, alsof hij klaar was om naar een feest te gaan. Dat was ook zo, Rhex’ bruiloft was vandaag… Oh.
Natuurlijk wilde hij komen praten, hij was best opgewekt zelfs.

Ik heb hem op zijn hart getrapt. Natuurlijk wist ik van tevoren dat hij niet heel verheugd zou zijn om te horen dat hij de grootvader was van een halve Chaosiet. Maar ik hoopte dat hij het tenminste zou begrijpen. Oh ja, ik heb keer op keer verschillende versies gerepeteerd over ‘hoe ik het zou zeggen’. Misschien had ik het bij de meest simpele moeten houden: ‘Mandor en ik hebben een kind’, maar alles kwam natuurlijk op hetzelfde neer. Ik wilde dat hij het zou begrijpen, dus ik legde ook nog eens het hele achtergrondgebeuren uit, waarbij ik vooral duidelijk maakte dat ik door niets en niemand was gedwongen… in de laatste plaats door Mandor, maar diens naam noemde ik betrekkelijk laat in het gesprek.
Ik maakte mezelf behoorlijk belachelijk eigenlijk. Zo zei ik drie keer, alsof het een mantra was, dat ik het patroon had laten kiezen wat het beste voor mij was. Het feit dat ik mijn zoon had gezien op het Oerpatroon deed hem denken aan Tir Nan Ocht en hij merkte op dat het patroon me ogenschijnlijk iets had laten zien dat ik wilde zien… Iets was ik heftig tegensprak.

Dat was onzin wat hij daar zei. Toen ik het Oerpatroon liep, was ik helemaal niet bezig met kinderen in de nabije toekomst. Zeker niet van een Chaosiet.

Ik vertelde hem dat ik inmiddels een zoon had. Hij verwonderde zich, hij had me niet zwanger gezien. Goed, dat raadsel was natuurlijk snel opgelost. Tot zover was er niet echt iets aan de hand.

Omdat ik het moeilijk vond om de naam van de vader te openbaren, gokte hij al dat het kind vast van een Chaosiet was? Hij keek, heel even, opgelucht toen ik Mandor noemde: “Gelukkig niet van Merlijn ofzo…” zei hij. Het idee!

Even opgelucht, echt heel even. Toen drong het pas echt tot hem door. Hij wilde eerst de baby zien en ik haalde Owen. Hij knikte goedkeurend.
“Hij ziet er goed uit, een heel mooi kereltje,” zei hij bijna vriendelijk. Ik noemde zijn namen, Owen van mij en Draco van zijn vader. Ik weet niet wat hij van de namen op zich vond, maar het feit dat Mandor zijn zoon een naam had gegeven zat Julian dus niet lekker.

“Hij heeft hem toch niet officieel erkend hè!” vroeg hij boos. Hij was wat gerust gesteld toen ik zei dat dat niet het geval was. Het gesprek liep verder wat raar en warrig. En alweer voelde ik mezelf een klein kind dat absoluut niet wist waaraan ik begonnen was. Eigenlijk was dit erger dan het gesprek met Mandor eerder. Julian is mijn vader, hij heeft me onvoorwaardelijk erkend, ondanks dat er wat bedenkingen waren omtrent zijn vaderschap. Ik besef heel goed wat dit betekent voor hem. Hij heeft me altijd vrij gelaten om mijn eigen ideeën te vormen en mijn eigen beslissingen te nemen. Hij heeft altijd achter me gestaan en nu doe ik hem dit aan.
Oh, het feit dat ik een kind heb is het probleem niet, helemaal niet. Maar wel het feit dat ik het heb aangelegd met iemand uit de Hoven. En dan niet eens zo maar iemand, maar uitgerekend Mandor! Hij herinnerde me aan die creep, Herman. Volgens hem was deze vergeleken bij Mandor Sawall een onschuldige baby… Ik zei boos dat al die zogenaamde huwelijkskandidaten me niets deden, dat ik liever iemand had die me uitdaagde. Hij vond het belachelijk dat ik me had ingelaten met Mandor, al had die jongen op het Oerpatroon me verteld dat dat zijn vader was. Hij begreep niet waarom ik niet van tevoren hem om advies had gevraagd… ondanks mezelf schoot ik toch in de lach, dat zou nogal wat geweest zijn, vanuit de slaapkamer van Mandor…. Goed, dat zag hij ook in, maar toch had ik beter moeten weten. En hoezo slaapkamer van Mandor? Had ik daar een troef van? Ik legde hem uit dat Mandor lessen gaf in mijn toren. Nog een minpunt natuurlijk…
“Vandaar! Er doen verhalen de ronde over Mandor en jou.” Ik vertelde hem waar dat vandaan kwam. Ik denk dat hij zich er al die tijd niets van aan had getrokken, er wordt zoveel geroddeld. Maar nu bleek er een behoorlijke kern van waarheid in die verhalen te zijn, een waarheid die nog veel complexer was dan iedereen dacht.
Ik zei hem ook dat ik Mandor pas op de hoogte stelde na de geboorte van Owen. Dat leek hem te verbazen, Mandor had toch kunnen weten dat het gevolgen kon hebben.

Goed, ik heb hem maar niet gewezen op het feit dat het hem zo’n 15 tot 16 jaar kostte om erachter te komen dat zijn verhouding met mijn moeder gevolgen had gehad. Waarschijnlijk zou hij gezegd hebben dat het niet te vergelijken was. Bovendien heb ik me al die maanden verborgen gehouden, ook voor troefcontact. Hm, nu weet ik nog steeds niet wie geprobeerd heeft contact op te nemen trouwens… nou ja, zal niet belangrijk zijn.

Wel vertelde ik hem dat Mandor had gezegd dat het voor Owen waarschijnlijk het beste was als hij, Mandor dus, zich er niet mee zou bemoeien. Dat maakte mijn vader nog bozer, had Mandor nu werkelijk gedacht er zo gemakkelijk onderuit te komen….?!
Goed, ik was nog vrij rustig. Ik probeerde me in ieder geval zo te houden. Zei dus dat Mandor zich wel degelijk bemoeide…
“Hoe dan? Door een vampier van hem te maken?” zei mijn vader honend. Hij wilde niet wilde weten wat voor truuk Mandor uit zijn toverdoos had gehaald om Owen in leven te gaan houden…

Ja, ik begon me steeds minder prettig te voelen. Er werd me keer op keer verteld hoe stom en naïef ik bezig was geweest, dat ik niets, maar dan ook niets van de Hoven wist en wat voor grote puinhoop ik ervan had gemaakt. Dit gesprek ging alweer helemaal niet goed. Ergens vond ik het wel grappig dat mijn vader een aantal precies dezelfde opmerkingen maakte als Mandor eerder. Toen ik dat zei, snoof hij en zei: “Dus dat betekent dat hij meer hersens heeft dan jij? Dat hij wel nadenkt over de consequenties? Ik had van jou echt beter verwacht!”

Nee, dat was niet leuk. Dat deed zeer. Hij behandelde me als een klein kind dat een snoepje uit de snoeptrommel heeft gepikt. Goed, ik was en ben niet van alle gevaren op de hoogte, maar ik heb de keus voor Owen bewust gemaakt.
Wat me trouwens heel erg goed deed is dat hij al die tijd Owen bij naam noemde. Niet ‘de jongen’ of ‘het kind’, maar gewoon ‘Owen’.

Het moeilijkste deel moest echter nog komen. Dat leek voor hem de genadeslag te zijn. Het feit dat we officieel een verbintenis willen aangaan. Of ik van die Mandor hield, vroeg Julian met afschuw. Ik zei eerlijk dat ik dat nog niet wist, maar wel veel voor hem voelde. Of Mandor dan de eerste was? Hij bedoelde niet mijn ‘eerste bedpartner’, maar meer eerste oprechte liefde.
En ja, dat is hij. Julian vond het vreselijk, vooral voor mezelf denk ik. Hij zei dat ik beter het had kunnen aanleggen met iemand in een Schaduw, daar eventueel een kind van krijgen, later in een andere Schaduw van iemand anders… maar als ik iets met Mandor Sawall zou beginnen, werd het voor mij definitief, dat was levenslang. Dat gunde hij me niet.
Dat ik keuzes maakte was heel goed, hij verwachtte dat het zowel met mijn verstand was als met mijn hart. Maar hij vroeg zich af waar de keuze voor Mandor op gebaseerd was. En om dan ook nog in haast een kind te krijgen en dan achteraf van alles gaan proberen goed te draaien... Hij had het me anders en beter gegund.

Ik zei hem dat Mandor me had gevraagd om bij dit gesprek aanwezig te zijn. Hij schudde zijn hoofd.
“Als ik hem zie, rijg ik hem aan mijn zwaard! Dat is het beste voor jou en Owen,” zei hij boos. Ik was echt geschokt en zei dat als hij dat soort dingen deed, ik ertussen zou gaan staan. Hij keek me aan. Vroeg toen of ik ooit echt in de Hoven was geweest. Of Mandor me zijn eigenlijke vorm had laten zien. Of dit alles in het kader was van de belachelijke plannen om de betrekkingen tussen Amber en Chaos te verbeteren. Ik kon hem naar waarheid zeggen dat dat er niets mee te maken had, maar dat we hier wel gebruik van wilden maken. Als Mandor en ik trouwen, gaat er aandacht naar ons toe en wordt er eventuele ongezonde aandacht voor Owen afgeleid. Hij vindt het een zeer slecht plan, met wat we tot nog toe hadden bedacht en hadden gedaan was de veiligheid voor Owen absoluut niet gegarandeerd, verre van dat.
“Owen zal niet oud worden met zo’n achtergrond,” zei hij

Ik denk dat hij nog gelijk heeft ook. Julian heeft een studie gemaakt van de Hoven en me er iets over verteld. Ik weet dat hij veel meer weet en heeft meegemaakt. Chaosieten zijn als de dood voor hem, demonen trouwens ook.

‘Roep maar die Mandor van je,” zei hij uiteindelijk. Ik troefde Mandor, die eigenlijk wat geïrriteerd was dat ik het gesprek was aangegaan zonder hem? Ik heb niet zoveel uitgelegd dit keer, alleen gezegd dat het mij beter zo leek. En ook dat het gesprek verre van goed ging. Hij liet zich doorhalen.
Hij zag er nog netter uit dan gewoonlijk. Vanwege de bruiloft van Rhexenor, zei hij. Aha, zo wilde hij dat dus gaan doen.
Julian rees op uit zijn stoel. Mijn vader is met zijn 1.78m niet echt groot te noemen, maar is tamelijk stevig gebouwd. Nu was hij boos. Dat, samen met zijn postuur, maakte de situatie voor Mandor erg moeilijk, hij deinsde even terug. Op dat moment begon Owen geschrokken te huilen, het jochie is zo gevoelig voor sfeer. Ik suste hem een beetje en keek naar de twee andere mannen in mijn leven. Met zijn allen verenigd in 1 kamer en oh, wat een verschillen. Ze zeiden niets en ik probeerde het ijs te breken door een domme opmerking:
“Zo te zien ben ik de enige die NIET passend gekleed is.” Ik kreeg een vuile blik van beiden en huiverde even.
“Morwenna vertelt me net van dat belachelijke plan van jullie,” zei Julian dreigend tegen Mandor. “Eigenlijk zou ik je moeten uitdagen, aan mijn zwaard moeten rijgen en zo de situatie oplossen.”
Mandor slikte even en knikte:
“Als U dat wilt, moet U dat doen. Ik zal me niet verdedigen,” zei hij.
“Waarom kon je niet van haar afblijven!” ging Julian verder.
“Soms gebeuren er wel eens dingen die je niet onder controle hebt,” zei Mandor. Julian leek dat bijna te begrijpen.
“Maar als U zou kunnen helpen, zou ik dat erg waarderen,” zei Mandor beleefd. Julian begon een bijna zelfde tirade als Mandor eerder over de veiligheid van Owen. Of we wel enig idee hadden HOE gevaarlijk dit was. Hij moest hierover nadenken en met Caine praten.

Nu werd ik eigenlijk boos. Caine! Wat had hij er nu weer mee te maken! Ik weet dat mijn vader hem volledig vertrouwd, maar Caine heeft indertijd niet kunnen voorkomen dat zijn eigen dochter werd vermoord bijvoorbeeld. En ik herinnerde me ook dat hij een plan had bedacht voor Gerard, die dood moest zijn voor diens zoon. En ook Boromir werd vermoord. Nee, hoe goed de Caine plannen mogen zijn, ik vond dit nu niet echt een garantie voor Owens veiligheid.

Dus ik zei tegen mijn vader dat ik dat niet wilde.
“Wil je Owen in leven houden?” vroeg hij boos.
“Ja,” zeiden zowel Mandor als ik.
“Dan kan ik het beste met Caine praten,” zei hij. Ik zei dat ik dat echt liever niet had. Hoe minder mensen hier van wisten, hoe beter toch?!

Julian herhaalde dat hij erover na moest denken en zei tegen Mandor dat hij beter weer kon gaan, wat deze deed.

Julian zei nog een keer dat hij niet begreep waar mijn hersens waren. Toen niet en nu niet. Ik moest hartstikke gek zijn! Misschien had ik wel te lang op mijn Schaduw gewoond. Ik zei dat dat kwam doordat hij me nog tien jaar nadat hij mij ontdekte, me daar had laten wonen en dat het misschien nu nog zo zou zijn als ik niet Amber binnen was getuimeld.
“Oh, die enorme puinhoop die je ervan gemaakt hebt is nog mijn schuld ook?!” riep hij uit.
“Nee,” zei ik, “Alles is mijn keus, dus mijn eigen schuld.”

Ja, ik was inmiddels aardig boos. Oh, alle verwijten zijn terecht hoor, ik kan er nog meer hebben ook. Maar waar blijft in vredesnaam de iets meer opbouwende kritiek? Waarom vragen beide heren zich bijvoorbeeld geen moment af hoe ik me al die tijd heb gered, hoe ik me heb gevoeld en wat ik heb geregeld? Ze hebben me zelfs niet naar de bevalling gevraagd. Het lijkt wel of ik alleen maar verwijten aan moet horen, ze meten breed uit wat ik fout heb gedaan, vragen zich af wat me bezielde, waar mijn verstand zat… Oh ja, kiezen met mijn hart, had mijn vader het over. Ha, het mocht wat. HEB ik gedaan, maar het is toch niet goed. Niet dat ik verwacht had dat hij Mandor als schoonzoon, als vader van zijn kleinkind, zou omhelzen.. maar ik denk dat ik iets meer begrip had verwacht. Of heb ik daar tegen beter weten in op gehoopt?

Zo, waar zijn we nu ergens… Owen is geboren en moet nu in leven worden gehouden. Hij heeft een speciaal kindermeisje, ik ben bezig een valk te trainen om hem te beschermen en ik heb een amulet voor hem gemaakt. Niemand mag weten dat Owen er is, Mandor mag hem niet officieel erkennen als zoon en ik ook niet. Alles voor zijn veiligheid. Zijn grootvader schijnt nu te denken dat hij Owen in leven moet gaan houden omdat diens kinderachtige ouders dat niet kunnen en zich niet verantwoordelijk gedragen. Owen is de zoon van een prinses van Amber, toevallig de dochter van Julian die een positie heeft op te houden. Hoe kan de demonenverdelger het nu goed gaan vinden dat zijn dochter een verbintenis aangaat met een demon?
Sterker nog, van alle Chaosieten uitgerekend met de kroonprins van Chaos, afstand gedaan of niet. Owen is trouwens ook een zoon van die kroonprins en leeft. Dat hoort niet. Dat hele kind had er beter niet kunnen zijn. Het maakt de situatie heel gevaarlijk voor hem, voor zijn moeder (die nu een extra zwakke plek heeft) en voor zijn vader (die ook een zwakke plek heeft nu). Het was al erg genoeg zo.
Nu gaan de ouders van het kind ook nog een verbintenis aan, zodat ze elkaar als zwakke plek hebben. Het kind waarvoor ze zich wel verantwoordelijk voelen, maar dat niet officieel erkend is, zal daar buiten gelaten worden. Voor zijn eigen veiligheid. Pas als het kind er aan toe is en ondanks alle aanslagen en ontvoeringen oud genoeg is geworden om zichzelf te verdedigen, zal het erkend worden. Wat het ook weer gevaarlijker voor hem maakt.
Life sucks!
Oh ja, zeer doemdenkend. En dan bezie ik het waarschijnlijk nog allemaal te zonnig…

Ik hou van Owen, Mandor en Julian. Maar niemand mag weten dat ik van Mandor en Owen hou, alleen zijzelf. Of misschien is het zelfs beter als Mandor het niet weet. Ik zou wel kunnen janken….

In plaats daarvan heb ik me gekleed en mijn haren gedaan voor de bruiloft. Vraag me af of de aanstaande bruid en bruidegom ook zoveel problemen hebben of gaan krijgen.

Mijn haren los, lichtjes opgemaakt. Een zeeblauwe jurk, witte rijglaarsjes, een witte stola. Een ketting van bijpassende stenen. Niet te opvallend, maar toch een dochter van Julian waardig. Misschien dat hij na het denken besluit om afstand van me te doen, maar tijdens dit feest ben ik nog steeds zijn dochter.

We waren niet in de meest beste stemming toen we aankwamen op de bruiloft, maar ik heb mijn best gedaan om zo vriendelijk en vrolijk mogelijk te zijn tegen iedereen. Mandor was er met een vrouw, ene Nayda van Begma en ik heb me heel even afgevraagd of ik haar neer moest steken ergens achter een feesttent. Maar die aandrang verdween volledig toen ik haar zag, overduidelijk een zusje van Coral, waarvan ik weet dat deze bezeten is van een demon, die Mandor weer terug moest binden aan haar lichaam, omdat Nayda anders dood zou zijn gegaan.

Was het niet vreemd dat ik erover gedacht heb om iemand te vermoorden?! Zo vreselijk niets voor mij… oh help, ik ben jaloers! Ik ben bang dat het ‘houden van’ begonnen is!
De voltrekking van het huwelijk duurde niet vreselijk lang. Alles was tot in de puntjes geregeld, er was een behoorlijke hoeveelheid mensen aanwezig, ook de ouders van Diana.

Zouden mijn Schaduw-ouders aanwezig kunnen zijn wanneer ik trouw? Ze zullen nooit van het bestaan van Owen mogen weten… best triest eigenlijk. Zo raar dat ze zo ver van me weg staan inmiddels…

Met iedereen die aanwezig was heb ik een praatje gemaakt. Oh ja, ik weet wel hoe het hoort, nietszeggende conversaties voeren. Zelfs met Jasra, die hervonden is door Brand. Ook Jasra was zich duidelijk goed aan het gedragen.

Wat me erg opviel was de hoeveelheid Amber-Chaos koppels op het feest. Meest spectaculair natuurlijk Benedict die samen met Iolanthe zijn opwachting maakte. Het beviel mijn vader in ieder geval helemaal niet. En wat te denken van Heather die met ene Marcus Hellgram aan kwam zetten… ik vraag me af hoe leuk Caine dat vindt en of die Marcus binnenkort een mes tussen zijn ribben kan verwachten. Caine heeft geen scrupules, dat herinner ik me nog maar al te goed. En dan Coral die niet met Rinaldo samen kwam, maar met Despil Sawall… een vrouwenversierder bij uitstek trouwens als je het mij vraagt en alles behalve discreet. Als dat de huidige troonopvolger moet voorstellen…
Merlijn met Gilva telt niet echt. Merlijn is half een Chaosiet. En ik vraag me ook af hoeveel waarde ik moet geven aan het samen zijn van Nicolas Hendrake en Dierdre, tenslotte waren ze daar ook in de functie van Rhex’ ouders.

Nee, dan Flora, die met ene Odysseus aan kwam zetten. Alweer zo’n vrouwenversierder, schijnt een vriend te zijn van Rhexenor. Ik kreeg sterk het gevoel dat hij een Amberiet is… zoon van Flora misschien?

Met Flora moet ik toch gaan praten. Ik heb het vermoeden dat ze meer weet, ze zei meteen toen ze mag zag dat ik een tijdje weg was geweest (terwijl het in Amber tijd maar 4 weken is) en dat we eens moesten praten als het niet al te laat was… Misschien dat zij wat meer vrouwelijke input kan geven.

En dan Vialle, die meteen zorgelijk zei: “Het is allemaal niet gemakkelijk voor jou he?” Of Julia, druk bezig met haar speurwerk, me meteen pakte op mijn woorden: “het is al even geleden dat we elkaar spraken,” door te zeggen dat het nog niet zo lang geleden was… terwijl ik haar ook in Amber tijd echt al een poos niet heb gesproken. Ze is slim, vroeg zich meteen af wat Mandor hier deed… en bleef me maar doordringend aankijken. Daarbij opgeteld dat ze de vriendin van Jurt is die zowel waarheden als onzin loopt te vertellen de hele dag… misschien heeft deze iets gezegd.

Goed, de relatie van mij met Mandor zal niet echt goed te verbergen zijn, maar goed dat het binnenkort officieel is. Maar ik ben bang als ze hier al zo snel achter zijn, hoe lang het duurt voordat het bestaan van Owen publiek geheim is?

Oh ja, Mandor heeft ons plan in gang gezet. Een uiterst vriendelijke Dara die kwam vragen of ik bereid was om een keer te praten met Mandor, teneinde de banden tussen Chaos en de Hoven te verstevigen. Ik heb zo achteloos mogelijk gezegd dat een keer praten me geen kwaad leek te kunnen en ja, ik had hem al een keer eerder gesproken.
Niet veel later kreeg ik een soortgelijke vraag van Dierdre. Gek genoeg vond ik haar deze keer bijna aardig, ze was heel vriendelijk, vroeg of ik het zeker wist. Zei ook nog bemoedigend dat het zo ongeveer de beste match was die mogelijk was, ook al waren er wat combinatie paren aanwezig. Mandor is wel de kroonprins van de Hoven. Ze dacht alleen dat mijn vader, die met een broedende blik naar ons gesprek zat te kijken, een sta-in-de-weg zou zijn maar ze zou met hem gaan praten.
Ook Mandor nam me nog even apart, binnenkort zouden we samen een officieel gesprek hebben, waar zou bepaald gaan worden door Dierdre en Dara. Al die tijd hield hij mijn vader in de gaten, die nu opvallend boos naar ons zat te kijken. Ik zei hem dat ik nog eens met Julian zou proberen te praten.
Hij vroeg me ook nog ten dans. Iets dat hoort volgens de etiquette, tenminste 1 dans als je interesse hebt in een bepaald meisje, maar de muziek, combinatie van Grieks en Punk was niet echt onze stijl. Dus die hele dans leek nergens op.

Oh ja, ik heb nog even met mijn vader gepraat. Maar zonder echt resultaat. Hem gezegd dat het toenaderingsplan in werking was gezet. Vond hij helemaal niets. Gezegd dat het me spijt dat ik hem teleur stel, waarop hij zei dat ik er niets, maar dan ook niets van begreep. Maar ik moest vooral doen wat ik niet laten kon en boos liep hij de feesttent weer binnen.

Wat nu? Doorgaan met het plan? Zeker wel. Ik weet steeds zekerder dat ik dit wil. Maar er zijn een aantal dingen die mijn vader heeft gezegd die waar zijn. Er zijn dus wat dingen die ik moet doen: Mandor vragen me zijn demonvorm te laten zien - al doe ik dat liever niet - en inderdaad eens echt naar de Hoven gaan. En dan niet een soort toeristische trektocht, maar echt dat ik een idee ga krijgen hoe het daar is. Misschien ga ik Mandor dan ook beter begrijpen en kan ik daardoor ook later beter met Owen overweg als ik meer van diens achtergrond weet. Ik ga zeker met Flora praten, ze is van iedereen degene die me het meest hartelijk heeft ontvangen binnen de familie en ik denk dat ik haar kan vertrouwen.
Ik ga Julian zeggen dat hij inderdaad met Caine moet praten. Dat heeft meerdere redenen, allereerst wil ik niet in de weg staan in de relatie tussen mijn vader en Caine. Inderdaad komt hij er toch wel achter en als dat betekend dat daardoor de relatie tussen hem en Julian minder wordt, zal dat erg moeilijk zijn voor mijn vader. Hij is toch al niet iemand die gemakkelijk banden aan gaat.
Tweede reden is dat Caine wel erg slim is en dingen overziet die anderen niet zien. Als ik duidelijk maak dat er geen beslissingen worden genomen waar Mandor en ik niet in betrokken worden, kan het toch ook goed gaan?

Het ergst is de onenigheid met mijn vader. De band met hem was al zo moeizaam opgebouwd, zal ik nu weer helemaal opnieuw moeten beginnen?