Deel 7: Larenian

Ik kwam aan waar ik wezen moest. Toen ik het bos uitreed, kwamen daar mijn vader en broer aanrijden op een vreemdsoortige stoomkar. Het ding pruttelde en stonk en de twee heren vonden het ronduit geweldig. Ze waren blij verrast me te zien, het bleek dat ik ongeveer een maand was weg geweest en dat ze naar me hadden laten zoeken zonder enig succes. Dus wilde mijn vader wel weten waar ik geweest was. Ik had mijn verhaal niet klaar, deels omdat ik niet wist hoe de tijd liep in mijn Schaduw ten opzichte van Amber en deels omdat ik niet precies wist wat ik zou aantreffen. Dit alles was eigenlijk zo gewoon, zo vertrouwd, dat ik me er over verwonderde. Wat natuurlijk raar is van mij, tenslotte ben ik degene die van alles heeft mee gemaakt en wier leven ietwat overhoop ligt. Dat alles had niets te doen met deze schaduw.
Ik vertelde haastig de halve waarheid: ik was ontvoerd, maar weer vrijgelaten met excuses omdat ze de verkeerde persoon voorhadden. Dit was duidelijk geen geruststellende mededeling voor mijn vader.

Ze hadden deze stoomkar gekocht en zagen dit als de toekomst. Dit kon gebruikt worden in plaats van een os of paard voor de ploeg. Er moest wel een heleboel aan gesleuteld worden om het ding werkend te houden, maar dat had Oleg er graag voor over. Dat was normaal met dit soort machines, wist hij me te vertellen. Ik vond het een inbreuk op de natuur, het hele bos stonk naar die machine. En dat zou de toekomst zijn? Oh, het is echt niet zo dat ik boter op mijn hoofd heb hoor, natuurlijk zie ik ook het voordeel van sommige machines en heb ik ook wel eens in een trein gezeten.
Op mijn paard ging ik zeker twee keer zo snel als zij.

Bij huis stalde ik eerst het paard, daarna begroette ik mijn moeder die erg blij was me te zien. Natuurlijk wilde ze weten waar ik geweest was al die tijd. Normaal bleef ik niet zo lang weg, of ik meldde dat van te voren. Ik zei haar dat het een lang verhaal was, dat ik zoiets als ontvoerd was geweest. Oleg en Ashwin kwamen zwart binnen voor de thee en werden onmiddellijk door mijn moeder naar het bad gestuurd.
Ik zei haar dat ik haar wat wilde vragen, zeer persoonlijk en of ik dat nu zou doen of later. Ze zag niet in waarom ik er mee zou wachten. Ik wist niet goed hoe ik de vraag moest stellen, dus ik zei dat ik in de afgelopen tijd een paar mannen had ontmoet die zeiden dat ze mijn vader zouden kunnen zijn.
Ze werd een beetje bleek. Ik zei haar dat ik er zeker van was dat Ashwin mijn vader niet is, vanwege eigenschappen die ik heb en die niet van één van hun tweeën kan zijn.

Ik ben nooit handig in die dingen. Ik vond het erg moeilijk om haar te confronteren. Ik heb veel dingen van haar gedacht de afgelopen tijd die ik hier maar niet op ga schrijven. Maar ze is mijn moeder en ik hou toch van haar. Helaas ben ik nog geen stap verder. Ashwin is inderdaad niet mijn vader, dat weet hij ook. Hij vocht in de Boerenoorlog in Afrika ten tijde van mijn conceptie. Ze had bericht gehad dat hij vermist was en vermoedelijk gesneuveld. En toen kwamen die mannen hier om hun leger te trainen. Twee knappe mannen, hadden allebei iets bijzonders. Conor en Ben. Eigenlijk wist ze het niet zo met Ben, hij had iets heel aantrekkelijks, maar ook iets gevaarlijks. Hij probeerde haar regelmatig dronken te voeren en ze is een keer naast hem wakker geworden. Hij zei dat er niets was gebeurd, maar ze weet het nog steeds niet zeker. Conor was een stuk sympatieker. Maar eigenlijk vond ze John, die vlak na hun vertrek naar zijn broers kwam vragen, het aardigst. Tja, alle drie de mannen hadden iets onweerstaanbaars.

Natuurlijk hoop ik dat Bleys mijn vader niet is. Ik vertel mijzelf dat hij het type is dat zich er op voor laat staan als hij een vrouw heeft weten te verleiden en dan zeker niet zegt ‘dat er niets gebeurd is’. Maar zoals ik als eerder schreef, je hebt je ouders niet voor het kiezen. Natuurlijk vond ze Julian het aardigst, dat vind ik ook. En dat maakt het onwaarschijnlijk, als je bedenkt hoe de familieverhoudingen liggen in Amber, dat hij mijn vader is. Hoewel, Rhexenor en Ronardo hebben het niet zo slecht getroffen met hun moeders, Ja, Morwenna, klamp je maar vast aan dat sprankje hoop. Hoe zouden ze het eigenlijk hebben met Dalt? En dan Corwin. Inderdaad aardig, weet hoe hij om moet gaan met vrouwen (toch eens aan mijn moeder vragen wat ze aardig vond in Julian, ik vind dat nu niet echt een typische vrouwenversierder) en ook hij is een zeer grote kanshebber op het vaderschap.

Dan is er het verontrustende nieuws dat we nieuwe buren hebben. Het landgoed van de O’Conors, dat al leeg staat zolang ik me kan herinneren, wordt weer bewoond. Mijn ouders zien het helemaal zitten, want de dochter daar is een goede huwelijkskandidaat voor Oleg. Ik kreeg het er koud van toen ik dit allemaal hoorde, ik weet zeker dat er hier iets niet klopt. Na wat doorvragen leerde ik dat Oleg Julia een keer had thuisgebracht nadat zij van haar paard was gevallen. Erg vervelend, want haar arm moest in het verband… En dat ze er eerst was met een broer ofzo, maar die is weer weg. Naam van de broer…. Merlijn. De laatste bewoner van het landgoed heette trouwens Conor.
Voor mij was dit alles een goede reden contact op te nemen met Corwin. Deze vond het vreemd dat Merlijn hier geweest zou zijn, in deze Schaduw, maar hij was verontrust toen hij hoorde dat Julia zich hier ophield. Zij is een vroegere vriendin van Merlijn en schijnt een ‘heks’ te zijn. Hij raadde me aan om goed op te passen. Ik zei dat ik morgen daar op de thee zou gaan met mijn broer en nee, ze wist niet dat ik er aan kwam. Hij fronste zijn wenkbrauwen en zei me dat ik moest denken aan wat ik geleerd had over het patroon. Dit kon wel eens heel gevaarlijk zijn. Hij zou proberen om meer aan de weet te komen, maar was niet zeker of dit op tijd zou zijn voor de thee morgen, vanwege die andere tijd.

Verder heb ik dat hele deck nog eens goed bekeken, op zoek naar enige gelijkenis tussen die twee lijken en de familie. Veel verder kwam ik daar niet mee, het was familie, maar ik had geen idee bij wie zij hoorden. Was het vreemd dat ik die nacht veel droomde over lijken?