Deel 24: Disfunctioneel?

Al met al niet zo erg tevreden over mezelf de laatste tijd. Ik heb het gevoel dat ik stuurloos rond drijf, me laat sturen door anderen en niet meer durf te doen wat ik wil. Het gevoel dat ik bezig ben met dingen die niet bij me passen, bezig het continu mensen naar de zin te maken. Het kan me niet eens meer schelen wie mijn vader is bijvoorbeeld, dat is ernstig. Ik begin me zorgen te maken over mijn moeder, zij zou wel eens heel interessant kunnen zijn voor die wezens. Niet één maar drie Amberieten! En ik heb contact gehad met één van die wezens.
Ik weet echter niet goed wat ik moet doen om haar te beschermen. Zelfs niet met wie ik er over zou kunnen praten. Deze familie is één grote puinhoop! En om nu alweer bij Caine aan te komen zeuren….
Inmiddels heb ik wat dingen voor mezelf op een rijtje gezet. Althans, geprobeerd. Of het werkt zal de tijd leren en ook of het allemaal klopt.
Of ik het nu leuk vind of niet, ik denk dat de aangewezen persoon om mijn moeder te beschermen of in de gaten te houden, Bleys is. Ik zal er dus met hem over moeten praten. Natuurlijk zal ik hier eerst met Julian over praten omdat hij mijn vader is en ik niet wil dat hij het idee krijgt dat ik hem passeer. Moeilijk hoor, drie vaders te hebben en steeds rekening te moeten houden met gekwetste gevoelens, al zullen ze geen van drieën erkennen dat ze dat zo zullen voelen.
Ook denk ik dat het belangrijk is om niet te lang te wachten met de reis naar Dark End. Niet te veel zijpaden nemen dus, maar beter focussen op dat contact met het Ctulhu wezen. Nu zegt Sean dat hij wil helpen, wat aardig is, al had ik in de eerste instantie begrepen dat hij kennis wilde maken met William en diens vreemde magie.

Het gesprek met koningin Vialle was best interessant, ze lijkt dingen te weten die mensen van zich zelf niet weten. In ieder geval heeft ze Sean, Rhexenor en Ronardo alle drie een bepaalde richting op gestuurd, dat was wel grappig. Ik vraag me af of ze het zelf wel zo in de gaten hadden. En maar praten over Dalt die zo aardig is… Ik weet dat er mannen zijn die zich door Dierdre laten ringeloren, maar die doet dat op een heel andere manier dan Vialle. Ik denk dat ik haar wel aardig vind, een beetje zielig, maar begin tevens het idee te krijgen dat ze helemaal zo naïef en onwetend is als ze zich voor doet. Ik denk dat ze een zeer gevaarlijke tegenstander kan zijn.

De kamers van de verdwenen Amberieten hebben de gewoonte zich aan te passen aan wie er binnen komt. Heel mooi, in Eric’s kamer vond ik verslagen waar in ieder geval ‘Dark End’ regelmatig voorkomt. Ik moet dit binnenkort eens heel goed doorlezen, ik ben blij dat ik weer een beetje extra informatie lijk te hebben gevonden. De armband die ik daar vond leek me ook interessant, maar deze is me afgepakt door Oberon. Kinderachtig!
William is nu alleen in de vertrekken van Osric in kasteel Amber. Hij vroeg of we hem alleen wilden laten toen hij de herinneringen vond die door Osric voor hem waren achtergelaten. Ik hoop dat hij er iets aan heeft, dat het iets terug zal brengen. Het was trouwens wel leuk een foto te zien van ‘kleine Benedict’.

Ik moet mijn moeder eens vragen of ze foto’s heeft van mij als klein kind. Af en toe kwam er een fotograaf om familie foto’s te maken, gek dat ik eigenlijk nooit de resultaten heb gezien. Maar misschien is het leuk voor mijn vader om foto’s te zien van mij als klein kind, die periode heeft hij tenslotte niet meegemaakt.

En nu zit ik in een trainingskamp om Amber paarden te leren trainen. Natuurlijk is het mijn streven om een keer zelf een paard te vangen in dit helemaal zelf te trainen. Maar dit is heel goed om te leren. Ik ben gewoon bij de basis begonnen, als schoonmaakster. Men had wat twijfels, een prinses in de onderste regionen, maar dat is toch de beste manier om alles vanaf de basis te leren. En natuurlijk was er ook een griet die mij uitkoos om te pesten. Op zich ben ik daar aan gewend, vroeger werd ik ook altijd uitgekozen als degene die als pispaaltje fungeerde. Maar meestal was ik niet lang in het gezelschap van dergelijke mensen, dus was ik snel van het gepest af. Nu was het anders, ik kon hier niet zomaar weg gaan. En het getreiter werd erger en erger. Ze had een aantal meelopers om zich heen verzameld en mijn methode om alles gewoon te negeren werkte geheel niet. Ik was degene die altijd alleen zat en om me heen zag ik dat mensen onderling aan het smiespelen waren en naar me wezen. Toen ze ook nog begon met afval naar me te gooien, was ik het zat en heb ik haar een mep gegeven. Ze ging onderuit en was een poos buiten westen. Maar sindsdien is het getreiter opgehouden en lijk ik weer deel uit te maken van de groep.

Nee, tevreden over mezelf ben ik nog steeds niet. Want al met al heb ik nog steeds niets van mijn plannen daadwerkelijk uitgevoerd, nog steeds heb ik het gevoel dat ik bezig ben te zoeken naar enig houvast. Het gebeuren hier in het kamp heeft me aardig met de neus op het feit gedrukt dat ik totaal niet geschikt ben om in gezelschap te functioneren, dat ik niet eens om kan gaan met een persoonlijk gerichte anticampagne tegen de prinses van Amber. Slaan is natuurlijk een waardeloze oplossing. Ik vraag me af hoe andere Amberieten omgaan met dit soort situaties. Als ze daar al ooit in terecht komen.