Deel 43: De zwarte weg

Terwijl het duidelijk werd dat we niet eerder zouden vertrekken dan over zo’n vier weken Amber tijd, begon het plan wat vastere vormen aan te nemen in mijn hoofd. Natuurlijk kon ik met William en Ronardo mee om het schild te zoeken, maar ik dacht dat zij twee dat ook heel goed samen afkonden. En eerlijk gezegd had ik belangrijker zaken te regelen. Want tijdens dat gesprek met Caine werd me ook steeds duidelijker dat het heel gevaarlijk kan zijn om zwanger naar een wereld als Dark End te reizen. Zeker nadat ik van William hoorde hoe hij jaren bezeten is geweest door zo’n wezen, stond mijn besluit vast.

Ik ben dus op zoek gegaan naar een veilige wereld waar de tijd heel snel gaat ten opzichte van Amber. Ik hoop daar mijn kind ter wereld kunnen brengen. Daarna zal ik op zoek gaan naar mijn eigen wereld, met een tijd ongeveer gelijk aan die van Amber, waar hij veilig en wel kan opgroeien.
Ik dacht aan ‘thuis’ toen ik op weg ging om de eerste wereld te vinden. Eigenlijk was het in mijn hoofd een grote zee van gedachten door elkaar, eigenlijk wist ik niet zo precies waarheen te gaan en vooral hoe. Ik wilde reizen, liever dan Patroon te lopen. Maar verder… waar zocht ik eigenlijk naar?

Dat vroeg de Spin zich blijkbaar ook af. De bewaakster van de Zwarte Weg, in wier val ik in Arden liep. Heel lastig communiceren met zo’n wezen trouwens, ik begreep haar niet en zij mij ook niet helemaal… of juist wel. Ze liet mij en haar van wereld switchen toen er hulp (Arden is immers weer onder controle van mijn vader) onderweg bleek te zijn. Een naargeestige omgeving, waar alles leek te bewegen. De Spin is Zwarter dan Zwart, het licht verdwijnt in haar. Heel boeiend om te zien.
Ook deed ze daar een soort communicatiemagie, waardoor het gesprek, wat mij betreft dan, duidelijker werd.

Ik besef me dat het bij mij nogal draait om keuzes maken de laatste tijd. Ik kreeg van de Spin ook een keuze aangereikt, een mogelijkheid. Natuurlijk kon ik reizen, zoals ik vaker deed. Met Patroon dus. Of Patroon lopen en proberen daar te komen waar ik wezen wilde. Maar helemaal veilig is dat natuurlijk niet. Ik bedoel met veilig dat er niemand achter mijn geheim komt. Ze wees me de mogelijkheid van de Zwarte Weg. Die ook wel door Chaos wordt gebruikt om legers tegen Amber te laten optrekken. Ik besloot die keuze te maken en nu ben ik dus op reis via die Zwarte Weg.
Niet erg gezellig, een beetje onwerkelijk. Soms kom ik ergens waar ze me wel zien, soms rijd ik dwars door huizen heen en er is niemand die me ziet. Deze manier van reizen is niet echt snel te noemen en de wereld waar naar ik op zoek ben, heb ik nog niet gevonden. Maar ik vertrouw erop dat dat helemaal goed gaat komen.

En dan, als ik het gevonden heb, zal ik beginnen met het zoeken naar mijn eigen wereld. Hoe deze eruit moet zien? Ik stel me een combinatie voor van Arden en thuis, de Peak District. Geen tot weinig industrie, liever geen stoommachines. Misschien wat meer laat Middeleeuws. Beetje magie is prima, het mag niet bedreigend zijn.
En wie ga ik de zorg van mijn kind toe vertrouwen buiten mezelf om? Is dit niet iets waar al die Ambervrouwen tegenaan lopen? Kinderen van Amberieten zijn niet veilig, die van Chaosieten zo mogelijk nog minder. Dit kind is het allebei. Ik MOET Mandor om hulp vragen hierin. Trouwens, hij zal sowieso op de hoogte gesteld moeten worden.
Naar mijn gevoel heb ik heel lang over de zwarte weg gereisd. Onderweg kwam ik een klein mannetje tegen met puntoren. Even mee gebabbeld, weer zo’n vreemd wezen dat blijkbaar tussen werelden reist. Als een soort marskramer. Hij vroeg of ik belangstelling had voor zijn waar. Eigenlijk niet echt, maar een beetje afwisseling was me welkom. Hij wilde een paar puntschoenen die ik met behulp van Patroon in een van mijn zadeltassen vond. Patroon gebruiken was trouwens niet echt een geweldig idee, alles werd zwart om ons heen. ik mocht een pakje uitzoeken dat hij voor me aanwees. Wat er in zat? Een verrassing. Ik weet het nog steeds niet, het mannetje gniffelde nogal en ik bedacht om voorlopig te wachten met open maken.

Een van de keren dat ik van de weg afweek, kwam ik terecht temidden van een kring van 12 druïden. Duizenden jaren al deden ze jaarlijks het ritueel om de Vrouwe op te roepen en eindelijk had ik dan hun roepen gehoord… Ach, tijdelijk hun vrouwe zijn, waarom niet… Hun wereld werd opgegeten door de Morlog. Een soort wezen, een soort groot Niets. Er was nog maar weinig over van hun wereld en na wat rond kijken besefte ik dat het slechts een kwestie van weinig tijd was eer dat ook verslonden zou zijn. De Morlog was iets dat in een oorlog was opgeroepen en niet onder controle te houden blijkbaar.
Ik stelde voor om te evacueren naar een andere plaats. Maar toen wezen ze me op de staf die ik daar tienduizend jaar geleden in een steen had gezet. Expelliar. Ze lieten me een tekening zien van een vrouw met een valk en een paard die met kracht de staf in de steen had gezet…
De staf zat muur en muurvast. Die was er natuurlijk ook nooit door mij in gezet. Ik was geneigd om het zo te laten, maar het restant van de wereldbevolking leek meer van me te verwachten. En ik, dochter van Julian van Amber, kon het hier natuurlijk niet bij laten. Met wat gemanipuleer van Patroon wist de staf dat ik degene was die hem tienduizend jaar geleden in de steen had gezet en hem er nu weer uit haalde.
Nu was het zaak om de Morlog te verslaan, de wereld weer te helen. Met behulp van Patroon en de staf lukte dat, de Morlog werd zo uit elkaar gehaald dat het tienduizenden jaren kon duren eer het zich weer bij elkaar zou hebben geveegd en kon ik de wereld weer heel maken. Anders dan eerst, maar heel.
Was het niet vreemd dat ik aan Julian dacht toen ik moest bewijzen de staf waardig te zijn? Het is niet de eerste keer dat me dat overkomt. Is dat zijn erfenis aan mij? Zodat ik me sterker voel?
De druïden maakten zich druk over de toekomstige herrijzenis van de Morlog. Ik beloofde dat ik zou proberen er een definitief einde aan te maken, maar dat ik eerst meer aan de weet moest zien te komen. Ik ken diverse mensen die verstand hebben van demonen, ik ken er ook een aantal die veel weten van magie. De Morlog lijkt echter een combinatie van beide te zijn en er is zo maar 1 persoon die ik ken die daar vel van weet. En in dat stadium wilde ik nog geen contact met hem.
Heel even heb ik met het idee gespeeld om deze wereld aan te passen aan mijn vereisten wat tijd betreft, maar al snel werd het me duidelijk dat de mensen hier nu al bezig waren met onderlinge dorpsconcurrentie. Op de 1 of andere manier zou het altijd een wat oorlogszuchtig zootje blijven en dat wilde ik niet voor mijn kind.

Verder en verder heb ik gereisd. Af en toe in een waas kwam ik wat gestalten tegen op de weg, soms waren ze duidelijker. Soms ging ik van de weg af om in een herberg te eten en te overnachten. Eindelijk kwam ik dan in een wereld waarvan ik dacht dat deze goed zou zijn.