Deel 48: De bruiloft

Wat ik niet begrepen had uit de uitnodiging, was dat de bruiloft drie dagen zou gaan duren. Drie dagen feest, drie dagen lang nietszeggende gesprekjes voeren, drie dagen van op je tenen lopen omdat je mensen niet wilt kwetsen en omdat je een bepaalde beleefdheid op moet brengen. Oh, niet iedereen trekt zich daar trouwens iets van aan hoor. De eerste avond bleek dat al op de dansvloer op die vreselijke muziek met een songtekst over dode kotsende Turken ofzo. Geweldig vonden sommige gasten dat en gingen vreselijk tekeer op de dansvloer. Een dans waar ik maar weinig van begreep… mijn vader heeft gelijk, ik heb veel te lang in mijn eigen Schaduw gewoond, ik begrijp dit soort evenementen niet echt, ook niet waarom het anderen zo aanspreekt.
Deirdre, die ik maar even aansprak, zij stond alleen en volgens de etiquette moet je die mensen dan aanspreken… probleem is dat de etiquette niet echt voorschrijft over welk onderwerp je het moet hebben. Mijn moeder zei altijd dat ‘het weer’ veilig genoeg was, maar Deirdre is nu niet echt de persoon die dat een boeiend gespreksonderwerp zal vinden.
Dus ik maakte tegen Deirdre een opmerking over de muziek, die ze vreselijk bleek te vinden en waar ze ook iets aan zou gaan doen. Tot mijn niet geringe verbazing zei ze dat haar voorkeur uitging naar het soort muziek waar ik ook van hield… tevens wat verwarrend, want wat voor muziek vond ik eigenlijk leuk?
“Orkestjes, fatsoenlijke dansmuziek, Victoriaans,” zei ze. Eh… ja, ik denk dat me dat beter aanspreekt. Maar Deirdre die mijn muziekvoorkeur deelt?

Ik heb me eigenlijk nooit zo bezig gehouden met muziek. Waarschijnlijk had ik gemakkelijk kunnen leren spelen, maar het is nooit gebeurd. Geen interesse van mijn kant echt en mijn ouders dachten er waarschijnlijk niet aan. Ik denk dat ze eigenlijk niet zo goed wisten wat ze met me aan moesten. Is voor mij het hebben van een hoogst waarschijnlijk meer dan begaafd kind normaal, voor hen was dat zeker niet het geval.
Natuurlijk werd ik wel eens meegenomen naar een muziekuitvoering, om het over alle bals maar niet te hebben. En ja, de muziek vond ik zeker wel mooi. Maar zelf spelen? Nooit in me opgekomen. Zou mijn jeugd er anders hebben uitgezien als mijn Amber ouder er wel was geweest? Zou ik me minder alleen, minder eenzaam soms en minder buitenstaander hebben gevoeld? Zou ik socialer zijn geweest? Ach, wat heeft het voor zin om het over ‘wat als’ te hebben. Ik heb te leven met het hier en nu en hoe het was.

In ieder geval kreeg ze het voor elkaar om het orkest wat anders te laten spelen, veel meer dansbare muziek. De lui die tot dan toe de dansvloer bevolkten waren erg verbaasd en ietwat teleurgesteld. Jurt die er vreselijk uitzag, ging op aanwijzing van zijn moeder weg, om even later weer netjes en schoon te arriveren.
En dan ben ik weer links en onhandig, geen idee wat er nu wordt verwacht. Al die dingen die ik heb geleerd gaan niet op. Tenminste niet bij Amberieten en Chaosieten. Hoezo als vrouw wachten tot je ten dans wordt gevraagd? Een aantal vrouwen hielden zich helemaal niet aan deze regel. En waarom moeten ze dan allemaal Mandor hebben… veel erger nog, waarom ben ik zo jaloers! Wat is er met me aan de hand? Het is een knappe jongen, heeft manieren, dus wat kan ik anders verwachten?
Gelukkig was ik niet het muurbloempje hier, gevraagd werd ik vaak genoeg. Verrassend genoeg door Dalt bijvoorbeeld, die me trouwens onbedoeld de verklaring gaf waarom ik hier niet als muurbloempje fungeerde, er waren minder vrouwen dan mannen op het feest. Kan goed dansen trouwens en was erg aardig. Gerard is ook een zeer goede danser, evenals Merlijn. Daarna durfde William het aan me te vragen… het is niet de eerste keer dat hij bijna te verlegen is om me aan te spreken. Ik heb eerder gemerkt dat hij verlegen was als hij me zag. Hij zou toch niet… ach nee, ik ben gewoon een nicht!
Arme William had het niet naar zijn zin met al de demonen. Hij zag dat er bloed kleefde aan hun vingers en ik had er net met 1 gedanst alsof ik daar niet om gaf. Sommige dingen zei hij net wat te hard. Gilva had hij weg gestuurd met de woorden: “Ik dans niet met je, want je bent evil,” toen ze hem ten dans kwam vragen. Oei, die jongen zal het erg moeilijk gaan krijgen nog… dat er een verdrag is tussen Amber en Chaos ziet hij als ‘fout’, je sluit geen pact met de duivel. Nee, ik heb hem niet verteld nog dat er plannen zijn om de banden te verstevigen, plannen waarin ik betrokken zal zijn…
Het escaleerde bijna toen Jurt tegen William aanbotste.
“Nu is het genoeg!” riep William. Jurt stamelde wat excuses, maar William was echt boos. Ik wist hem weg te trekken uit het gewoel en hem naar de kant te brengen.
“Belachelijk, al die demonen,” mopperde William, “Dat jij je daar mee in laat!”
Natuurlijk vond Mandor dat het uitgelezen moment om me voor de volgende dans te vragen, ik voelde de boze blikken van William in mijn rug prikken.

Ja, wat zeg je tegen iemand die je veel beter kent dan iedereen weet en mag weten. Natuurlijk werd weer alle beleefdheid in acht genomen tijdens deze dans. Ik vroeg wat ik kon verwachten tijdens de huwelijksonderhandelingen, hij zei dat het niets voorstelde en dat we beiden gechaperonneerd zouden worden, dus dat het gesprek vooral over niets zou gaan.
Ik vroeg of zijn familie moeilijk zou gaan doen over de plannen. Hij knikte, oh ja, een aantal van hen wel. Maar hij is van Sawall en die zijn toch wat minder strikt dan bijvoorbeeld Hendrake. Nicolas schijnt daar niet erg goed te liggen, door zijn banden met Deirdre tijdens de oorlog en ook door bepaald gedrag.
Ik had het over de prachtige kleding die sommige dames hier aanhadden, hij zei beleefd dat alles me goed stond. “Ja, niets ook,” liet ik me ontvallen. Hij keek geschokt, ik haastte me om excuses te maken en achteraf moest hij grinniken. Okay, dat was eigenlijk al teveel gezegd op een feest als dit. Ook maakte ik nog een opmerking over dat ik me eigenlijk niet kon kleden en gedragen, hij zei dat ik dat zou kunnen leren, mijn nachtelijk beestachtig gedrag moest ik dan buiten beschouwing laten, grijnsde hij.
“Je zou ook danslessen kunnen nemen,” zei hij toen hij weer een voet onder de mijne vandaan haalde.

Normaal kan ik eigenlijk heel goed dansen. Maar nu ging het allemaal niet zo lekker, alsof ik een bepaalde beheersing kwijt was. Ik had zoiets eerder meegemaakt, toen ik Boudicca net had gevonden en wat Macht in haar had gestopt. Daarop volgde een periode waar ik wat meer ongelukjes leek te hebben dan anders. Nu heb ik Macht gestopt in mijn wereld en in de opvoeding van Owen. En er gebeurt hetzelfde. Blijkbaar moet dat gecompenseerd worden op de een of andere manier.
Uiteindelijk was het bedtijd. Ik had zitten denken of ik tijdens de nachten niet beter naar huis zou kunnen gaan, naar Owen. Aan de andere kant moest ik erg oppassen om niet teveel op te vallen, er waren al teveel mensen die iets in de gaten hadden.

De rest van de bruilot verliep absoluut minder rustig, tot blijdschap van een aantal gasten. Er werden diverse aanslagen gepleegd. Dalt heeft hier veel vijanden, dus misschien te verwachten. Wie nu die hellehonden op Deirdre heeft afgestuurd? Dat Brand werd gevonden met een dolk in zijn buik, verwonderde me niets. En wie dat gedaan kon hebben… Martin. Misschien zijn dochter, misschien zijn vader. En nog weer later was Diana ontvoerd die weer terug werd gebracht door Gerard… dat was de nacht.

En dan is het heel duidelijk in wat voor eigenaardige familie ik terecht ben gekomen. Erger nog, ik wil me gaan verbinden met een Chaosiet die minstens net zo ‘vreemd’ zijn. Niemand, maar dan ook niemand die zich echt druk maakte. De ‘Chinezen’ op het feest waren door niemand ingehuurd van de families hier aanwezig en iedereen dacht dat iemand anders van de familie ze had ingehuurd. De aanslagen vond iedereen ook heel normaal. Waarschijnlijk verschillende bronnen. Huis Jesby zou verantwoordelijk kunnen zijn voor de ontvoering en de Hellehonden, de aanslagplegers zouden wel eens binnen de familie van Amber gezocht kunnen worden. Niemand die zich erover verwonderde, dit soort toestanden is binnen beide familie heel normaal. En dan moet ik mijn eigen houding onder de loep nemen: net zo onverschillig als de rest van de bunch. Is dat niet verschrikkelijk!

Oh, het was nog lang niet over hoor! Alle weersveranderingen die mogelijk waren binnen 1 dag, een meteorietenstorm, alle bruiloftseten bedorven, een aanval van duizenden zombies en ghouls. ’s Avonds was het even rustig en was er een zesarmige demon die in zijn eentje een heel orkest was. Ik vroeg me af wat er met de Griekse band was gebeurd?
Ook in de nacht die volgde was er geen rust. Een aanval door 50 paarse standbeelden met de eigenschap om zowel Amberieten als Chaosieten te vertragen. Interessant natuurlijk om te weten waar dat materiaal vandaan komt, een aantal mensen zouden dat gaan uitzoeken. Oh ja, de aanslagenreeks was nog niet over: deze keer op Julia, Marcus en Dara. Julia was vergiftigd, Marcus in zijn rug gestoken. Dara weet ik niet zo precies.
Over Julia maakte ik me wat bezorgd, ze heeft gewoon een minder sterk gestel dan de meeste van ons. Maar ze had het overleefd en zou er bovenop gaan komen.

De laatste dag, de dag van vertrek, de dag van wat laatste nietszeggende gesprekjes. Ik heb toch weer even met Julian gepraat, die eigenlijk een beetje verbaasd was dat er geen aanslag op hem was gepleegd. Zou hij erg teleurgesteld zijn? Ik vertelde hem dat hij er door de Hoven met ontzag over hem wordt gesproken en dat ze het misschien daarom uit hun hoofd lieten. Geen idee wat hij daarvan vond, mijn vader heeft momenteel iets ongenaakbaars over zich heen hangen. Is dat zoals hij ook op anderen overkomt? Geen wonder dat ze binnen de familie niet echt dol op hem zijn!
Oh, hij praatte wel met me hoor, maar… totaal nietszeggend, we hadden net zo goed vaag aan elkaar gerelateerd kunnen zijn. Ik zei hem met Caine te praten, hij zei dat hij dat zou doen. Ik bood ook mijn excuses aan voor het feit dat ik had gezegd dat hij me te lang in mijn Schaduw had laten rondlopen, hij zei dat ik waarschijnlijk gelijk had daarmee. Verder niets. Ja, beleefdheid. Of ik fijn had kunnen dansen (zou hij me die 2 dansen met Mandor erg kwalijk nemen?).
Hij beweerde die Kristina wel aardig te vinden. Van alle mensen dat mens! Wat was dat nu, zou hij echt vallen op vriendinnetjes van zowel Corwin als Bleys? Zou het niet eens tijd worden dat hij een eigen vriendin zoekt? Allemaal dingen die ik niet zei natuurlijk. Alleen dat hij dan Bleys eens moest opzoeken, kon hij haar nog eens ontmoeten.
“Je zit vol met humor, de laatste tijd,” zei hij ijzig.
“Ik denk dat ik maar beter naar huis kan gaan nu,” zei ik. Hij knikte.

Eigenlijk is mijn grootste probleem dat ik te veel dingen tegelijk wil. En dat er eigenlijk heel veel gaat zoals ik het niet echt wil. Ja natuurlijk, ik ben er zelf bij, maar heb vaak het gevoel dat ik achter dingen aan aan het rennen ben die niet moeten, dat ik dingen laat liggen waar ik meer aandacht aan had moeten besteden.
Natuurlijk was ik bij mijn volle verstand toen ik de keuze voor Owen maakte. Goed, deze beslissing is gemaakt op louter emotionele gronden, laat ik eerlijk wezen. En dat is best wel gedurfd voor een verstandelijk iemand zoals ik ben. Wat had ik nu eigenlijk gedacht? Gewoon een nachtje doorbrengen met Mandor, dan 9 maanden wachten, kind ter wereld brengen, klaar?! Ja en nee. Goed, ik snap ook wel dat zo’n joch een huis en omgeving moet hebben om op te groeien. En wat mensen om hem heen. Ik had alles best goed uitgedokterd, maar een paar feitjes over het hoofd gezien. Waar ik vooral geen rekening heb gehouden, ik durf daar nu eerlijk in te zijn, is het emotionele gedeelte.
Het figuur Mandor leek me een poos geleden interessant om ooit eens te ontmoeten, vooral toen ik hoorde dat hij een zeer getalenteerd en gestudeerd iemand bleek te zijn. Maar wat heeft me vredesnaam bezield om hem de bescherming van mijn moeder te laten regelen? Ik heb haar laten beschermen door iemand die ik nog nooit gezien, laat staan gesproken had! Gek moet ik zijn geweest! Hoe kan ik iemand vertrouwen die ik totaal niet ken? Normaal gesproken heb ik een gezonde dosis wantrouwen voor wie dan ook, bekend of niet. Dus waarom heb ik hem dat laten doen? Natuurlijk was het niet meer dan fatsoenlijk om hem daarna persoonlijk te bedanken. Wat was mijn eerste impressie eigenlijk die eerste ontmoeting? Aardig, sympathiek, erg knap, mooie ogen, erg goed gekleed (eerlijk gezegd, iets minder netjes mag best), beleefd, afstandelijk, berekenend, intelligent, droogkloot. En interessant. Iets aan hem boeide me. Geen idee wat. Nu nog niet eigenlijk. En als ik het bovenstaande zo lees… een aantal van de laatste eigenschappen heb ik zelf ook… Dus waarom boei ik hem? Normaal zeggen ze dat uitersten elkaar aantrekken, zou dat in ons geval Chaosiet versus Amberiet zijn? Of het meer simpele man/ vrouw idee? Of alleen de seks?
Goed, om terug te komen op mijn oorspronkelijke bekentenis, de daad was gesteld, en hoogstwaarschijnlijk zwanger ben ik naar een wereld gaan zoeken. Daar maakte ik een tweede misrekening, alweer op emoties gebaseerd. Ik vond dat de jongen zijn vader zou moeten kennen. Is dat mijn eigen gemis in mijn jeugd geweest dat me daartoe deed besluiten? Oh, voor een groot deel wel. Maar een deel van mij voelde zich ook wat schuldig naar Mandor toe, tenslotte had ik hem gewoon gebruikt voor mijn eigen doeleinden. Maar dat was niet het enige, ik had meer gevoelens voor hem dan ik mezelf toestond en eigenlijk wilde ik hem niet uit mijn leven weg laten.
Dus mijn fout is dat ik Mandor erbij betrokken heb. Oh, ik had het goed voor mezelf beredeneerd, de jongen moest zijn vader kennen, ik wilde niet dat Mandor pas veel later met zijn kind geconfronteerd zou worden, een kind van de troonopvolger van de Hoven kon misschien beter beschermd worden op die manier… allemaal half waar. Wat nu als ik het kind gewoon op mijn Schaduw had gekregen, mezelf zoek had gehouden voor een aantal jaren… als ik die Schaduw snel had laten doordraaien, zou ik effectief misschien maar een jaar zijn weg geweest en zou mijn zoon volwassen en hopelijk zelfredzaam zijn geweest. En zou ik weinig hebben gemist van zijn kindertijd. En dan zou er ook niet zo’n gedoe rondom hem zijn geweest. Waar was mijn verstand? Ik heb er een puinhoop van gemaakt. Ik heb Owens vader erbij gehaald en de mijne. En alles, alles ligt overhoop! Niets gaat zoals ik het eigenlijk plande. Is dat het leven van een Amberiet? Of hebben we hier gewoon te maken met het verhaal van mijn leven?

Oh, nu ben ik vastbesloten om door te aan op de weg die ik nu heb gekozen. Te bedenken dat ik in een aantal weken tijd wel tig keer van richting veranderd ben! En waarom? Waarom ben ik van mijn sokken gegaan voor de vader van Owen? ‘De verkeerde Chaosiet’ zoals Flora eens voorspelde. Heb ik dan spijt? Ja, soms wel, als ik weer iets doe in wat Mandor ‘onnadenkend’ noemt. Zoals hem troeven. Ik vond de vragen die ik had belangrijk, hij vond ze volkomen irrelevant. En wat gebeurt er… ik kan me zijn kant ineens goed voorstellen en voel me inderdaad dom, onverantwoordelijk en naïef. Hm, misschien moet ik wat duidelijker zijn?

Na het feest liep ik Patroon in mijn hoofd naar huis. Erg vermoeiend, maar ik kwam aan. Natuurlijk was mijn eerste gang naar Owen, hier was ik al 2 weken niet geweest. Hij was blij dat ik er was, ik weet niet precies waaraan ik dat merkte, maar hij herkende me meteen en wilde ook bij me zijn. Ik voelde me vies, wilde in bad, maar niet scheiden van mijn zoon, dus nam ik hem mee, geheel tegen de gewoonte en de wens van het kindermeisje. Oh ja, Mandor weet wat hij doet als hij personeel aanstelt en ik heb de moed nog niet gehad om hierover te beginnen. En mijn gesprekken met hem gaan zoals het steeds gaat, zal ik dat voorlopig ook niet doen.
Mary Ann is efficiënt en veel handiger met Owen dan ik. Dat zit me niet echt lekker. Ze kent hem, ze kent zijn gewoontes en zijn ritme en ze laat duidelijk merken dat ze mij een onverantwoordelijke moeder vindt, die haar kind zomaar uit zijn ritme haalt. Ik weet zeker dat ze voor Owen goed is, voor mij is ze dat zeker niet. Ik wil geen competitie beginnen met haar, maar het werkt niet echt mee om continu op de vingers te worden gekeken terwijl ik met het ventje bezig ben. Als ik er ben, voed ik hem zelf, als ik er niet ben, is er een min. Dat zit me ook een beetje dwars, egoïstisch van me. Strijden om de baby, belachelijk gewoon. Ach, zijn vader besteedt nog niet veel aandacht aan hem, dus misschien is het voor Owen beter zo.
Een beetje gefrustreerd heb ik me in de dagen erna bezig gehouden met de valkentraining. Het ging allemaal niet zo als ik het had gedacht. Ik heb een zoon en ik heb het druk. Ik heb niet genoeg tijd voor hem omdat ik mezelf allemaal eisen stel. Ik zit al half met mijn hoofd bij Dark End, wil dingen regelen voor als ik weg ga, maar weet niet wie ik daarmee moet belasten omdat die kerels zich zo belachelijk gedragen. Ja, ik had me voorgenomen met Flora te praten, maar begon inmiddels te twijfelen of dat wel zo’n goed idee was. Dus nog geen pogingen gedaan.
Tja en toen… troefde ik, stom genoeg, naar Mandor, die bijzonder koeltjes reageerde en terug zou troeven. Wat hij de volgende dag ook deed… nou ja, hij was in de toren en de tijd gaat daar wat langzamer. Dus voor zijn gevoel had hij me niet echt lang laten wachten denk ik.
Ik mocht hem doorhalen, handen die elkaar raken…
In zijn andere hand hield hij een metalen bal, gooide die op, deze bleef ronddraaien in de lucht. Er volgde een tweede en even later een derde. Ze draaiden wat om elkaar heen. Even later ving Mandor ze op en stopte ze weg. Mooi schouwspel, al kon ik niet geloven dat dit was geweest om te showen. Hij had iets gedaan en ik had, alweer, de moed niet om te vragen wat.
Deze keer dacht ik er wel aan om hem iets te drinken aan te bieden.
“De wijn die ik de vorige keer had, was wel lekker,” zei hij. Ik had geen idee welke wijn dat was geweest, maar Margareth, de huishoudster, gelukkig wel en kwam snel aan met een fles wijn en twee glazen.
Mandor ging zitten, glas wijn in de hand. Zoals altijd weer tiptop gekleed, strakke broek, groen overhemd, hoge laarzen. Knap, jong en keek me met ijzig blauwe ogen strak aan. Zenuwachtig perste ik mijn vragen door mijn keel:
“Zou je een troef van hier kunnen tekenen, zodat ik niet altijd afhankelijk ben van of een Hellerit of Patroon om snel hier te komen?” vroeg ik. Hij knikte.
“Binnenkort ga ik naar Dark End, geen idee hoelang dat gaat duren. Zou je af en toe een oogje op Owen kunnen houden?”
Ja, hoe abnormaal was die vraag eigenlijk? Achteraf besef ik dat het niet alleen de vraag zelf was die hem zo deed reageren, maar gewoon alles bij elkaar. Mandor is moeilijk te begrijpen, te volgen en ik besef dat hij ook moeite heeft om mij te begrijpen.
“We hadden een afspraak. Ben je nu al vergeten wat we hebben afgesproken?” vroeg hij.
“Eh… misschien dat je wat duidelijker kunt zijn? Aan wie moet ik dan die vraag stellen? Van mijn vader hoor ik ook niets meer…”
“We zouden elkaar alleen nog maar spreken via de officiële weg. Ben je dat nu al vergeten dan? Ik vraag me af of je je wel bezig houdt met Owens veiligheid. Hoe vaak heb je me nu al getroefd vanuit hier? Hoeveel anderen nog?”
“Jou twee keer en mijn vader een keer,” zei ik.
“Elke minuut dat ik hier ben, is een risico voor hem. Als ik wordt gevolgd, dan weten ze dat ik al twee keer vanuit hier ben getroefd, dat ik hier voor de tweede keer ben en men zal zich afvragen waarom dat is. Hoe vaak wil je gaan verhuizen voor hij volwassen is?”
“Zou ik nu al moeten verhuizen? Zo snel al?”
“Wacht even af wat Caine zegt. En dan naar Dark End? Ik denk dat je beter niet kunt gaan. Als er iets met je gebeurt, kan ik hem niet opvangen. Dat is niet mijn keuze, het kan gewoon niet.”
“Goed,” zei ik, koud geworden nu, “Ik weet waar ik aan toe ben. Ik zal je er niet meer mee lastig vallen.” Hij schudde zijn hoofd.
“Jullie Amberieten zijn echt grillig! Hoe kan ik je dit uitleggen…” een paar priemende ogen die me van hoofd tot voeten opnamen, “… zonder je je jurk weer van je lijf rukken… Er is tijd voor nodig voor wat ik wil. Ik kan nu niet doen wat ik wil, alleen wat ik kan. Het is niet mijn keuze, de jouwe ook niet. Maar het is het verstandigst. Ik kan opgespoord worden, iedereen kan dat doen. En nu leiden die sporen naar jou en Owen. Waarom reis je niet naar een andere Schaduw en troef je vanuit daar."
Hij stond op, pakte een troef en was weg.

Hij is geen slechte man, echt niet. Hij lijkt zich echt zorgen te maken. En ik weet dat hij hier meer ervaring mee heeft dan ik, Maar waarom geeft hij me steeds weer het gevoel dat ik me onverantwoordelijk gedraag? Oh ja, ik heb allang door dat ik nog heel veel moet leren. Met hem vergeleken heb ik totaal geen levenservaring. Ik kwam pas aan in Amber toen de ergste schermutselingen voorbij waren. Dacht ik tenminste. Op het feest bleek maar al te duidelijk dat ik er vreselijk naast zat. En ja, ik maak me wel zorgen om Owen. Van de Chaoskant weet ik niet zoveel, van de Amberkant ook niet. Maar ik heb familieleden die ik niet vertrouw in dit opzicht. Brand geeft me de creeps, hij schuwt experimenten op familieleden helemaal niet. En dan is Jasra weer terug… ik had haar overhoop moeten steken toen ik de kans had. In dit kind zou ze ook een bron van Macht kunnen zien, nog niet beïnvloed door wat dan ook.

Ik denk toch dat ik er goed aan gedaan heb er Mandor in te betrekken, al is dit niet gemakkelijk voor zowel hem als mij. Ik heb er goed over moeten denken of ik echt een verbintenis met hem aan wilde gaan, met van alle mogelijkheden een Chaosiet en dan zeker geen lieverdje. Ik denk ook dat Mandor een en ander overwogen heeft voordat hij dit plan in werking zette. Hoe ‘goed’ een match tussen Chaos en Amber ook mag zijn in veler ogen, er zijn heel veel dingen die erbij komen kijken en ook veel dat je door de vingers moet gaan zien. Bijvoorbeeld dat je te maken gaat krijgen met een disfunctionele, maar zeer machtige familie. Beseffen dat vijanden nu een zwakke plek weten, beseffen dat je zelf een zwakke plek hebt…

En terwijl ik dit schrijf moet ik bekennen dat ik niet kan tellen… ik heb Mandor 3 keer vanuit hier getroefd. Oeps, ik hoop dat hij beter is in rekenen dan ik…

De dagen regen zich aaneen. De training verliep redelijk, het samenzijn met Owen leek nu ook wat beter te gaan. Het is trouwens een ontzettend mooi kind, echt mooi. Mag ik even, als trotse moeder?! Best leuk om te bedenken dat ik al een beetje weet hoe hij eruit zal zien als volwassene. Er is echter een ding wat me een beetje dwars zit... de jongeman die ik ontmoette was slank. Tenger zelfs. Owen is echter een stevig knaapje, al vanaf zijn geboorte en lijkt eerder de sportieve lichaamsbouw van zijn vader te gaan krijgen of de stevige bouw van zijn opa. Heel af en toe komt het in me op of ik daar een andere zoon heb ontmoet? De trekken van Owen komen aardig overeen met die van de jongen op dat Oerpatroon, maar twee broers kunnen ook heel veel op elkaar lijken.
Ach Owen ... ik weet zeker dat het goed is dat hij er is. En zo erg is het toch niet dat hij het leven van een paar mensen zo drastisch verandert?

Na een paar dagen voelde ik dat iemand contact probeerde te zoeken. Meteen had ik ook een idee waar Mandor mee bezig was geweest toen hij hier was… ik wist zeker dat hij niet degene was die me troefde. Ik pakte de kaart van mijn vader en wist dat hij het was. Maar ik kon het contact niet aannemen en ook was het onmogelijk om vanuit hier terug te troeven… Mandor moest dat hebben afgeschermd.
Ik vertelde het personeel dat ik voor onbepaalde tijd weg zou zijn, nam afscheid van mijn zoon en zadelde Boudicca. Het was wat lastig om vanuit deze wereld in een andere te komen, duurde een paar uur. Mandor had, zoals immer, zijn werk met de grootste precisie gedaan. De vraag kwam bij me op wat ik moest doen in geval van nood… daar moet ik nog verder over nadenken. Enne… hoe was Mandor dan eigenlijk uitgetroefd…

Vanuit daar troefde ik Julian. Hij keek ontoeschietelijk.
“Je had me getroefd?” vroeg ik.
“Dat is al een aantal uur geleden,” zei hij.
“Er was geen contact mogelijk,” zei ik. “Wil je me doorhalen?”
“Wacht even,” zei hij en ik zag hem een eindje lopen. We vormen echt een rare familie, hij had me duidelijk getroefd met een bedoeling, maar ik moest hem min of meer voorzeggen wat nu te doen.
Hij haalde mij en het paard door op een grote open plek ergens in Arden. Hij bekeek Boudicca goedkeurend.
“Echt een mooi beest,” zei hij. Het paard lieten we wat grazen en hij begeleidde me naar een blokhut even verderop. Bij deze was ik nog niet geweest. Prachtig gelegen ook, zag er heel knus uit.
Zonder een woord te zeggen nam hij me mee naar binnen, alwaar Caine zat te wachten. Zodra ik binnenkwam, stond hij op en lachte breed.
“Morwenna, dat is lang geleden, wat ben ik blij om je te zien,” zei hij, pakte me bij de handen, gaf een handkus en daarna een op beide wangen. Ietwat van mijn stuk gebracht kuste ik hem terug.

Ja, dat voelde als een warm bad. De begroeting was niet overdreven, hij meende het echt. En het deed me ontzettend goed.

“Wat heb je gedaan met je vader,” zei hij, “Ik zit hier nu al een aantal uur en krijg zelfs niets te drinken!” Mijn vader mompelde iets, pakte een fles wijn uit een kast, schonk wat voor ons in en verliet de kamer.
“Hij is echt zichzelf niet,” zei Caine die hem nakeek.

Daarna vestigde hij zijn donkerbruine ogen op mij. Nog steeds vriendelijk.
“Hij heeft me wel wat verteld. Je zit met een aantal problemen begrijp ik. Misschien kun je er mee over vertellen?”
Ja, dat was even moeilijk. Waar te beginnen, wat wel vertellen en wat niet?
“Wat ik eigenlijk bedoel,” zei Caine, “Is dat ik je een aantal vragen ga stellen om zeker te weten dat ik alles goed in mijn hoofd heb. Je hoeft alleen maar te antwoorden.”
Ik knikte. Zo was het waarschijnlijk het beste. Ik begon te begrijpen waarom mijn vader juist deze broer zo vertrouwde. Ik wist dat Caine’s methoden nogal koudbloedig waren, ik was er ook van overtuigd dat hij inderdaad alle moeite zou doen om te helpen.

En ik besefte ook dat mijn vader inderdaad ons aan het helpen was. Waarom was ik zo vreselijk wantrouwig geweest! Waarom vertrouwde ik zelfs het oordeel van mijn eigen vader niet? Oh, wat ben ik blij dat ik mijn verbod, dat hij zou praten met Caine, ingetrokken heb. Want als er iemand goed is in het bewaren van geheimen, is het Caine. Mijn vader is zoveel wijzer dan ik…

“Ik begrijp dat je het Oerpatroon hebt gelopen en een toekomstvisie kreeg?”
“Ja.”
“En dat je besloot om daar naar te handelen?”
“Dat klopt.”
Hij knikte nadenkend. “De mensen die dat gedaan hebben, zijn niet altijd gelukkig met de resultaten. Ook zij die de keus wel hadden.” Ik knikte langzaam. Het klopt zo helemaal wat hij zegt als ik naar mezelf kijk. Oh, ik ben blij met Owen en zou het zo weer doen, maar het gedoe daar omheen…
“Voor een aantal heeft het bijzonder slecht uitgepakt. Het verhaal van Lorraine is het meest tragisch…”
“Lorraine?” zei ik. Die naam had ik niet eerder gehoord. Ik wist dat er meer kinderen waren van Oberon, ofwel weg, ofwel dood, maar over haar had ik nog nooit iets gehoord.
“Lorraine kwam tussen Flora en Julian,” zei hij. “Maar laten we dat bewaren voor een andere keer.”

Hij ging verder met zijn vragen.
“Ik begrijp dat het kind inmiddels geboren is?”
Ik knikte weer.
“En een Chaosiet is de vader?”
“Ja.” Blijkbaar had Julian niet verteld wie.
“Het is niet raar om een Chaosiet als vader te hebben. Eigenlijk zijn we dat allemaal, daar komen we vandaan. Door Patroon kan onze familie de mensvorm vast houden. Hoe kan het anders dat je een baby kunt krijgen van een totaal ander wezen, dat zou genetisch anders niet mogelijk zijn geweest.”
Voor mij verklaarde dit heel veel. Al een aantal keren sinds Owens geboorte had ik me afgevraagd hoe het toch mogelijk was dat Owen zoveel trekken van Mandor had, terwijl hij naar eigen zeggen een demoon is. Ik ben er dus in feite ook een. Fascinerend.
“Je vader gelooft echter niet zo dat we allemaal demonen zijn,” vervolgde Caine. “Onze familie heeft een vijandelijke band met heel Chaos, binnen de Hoven zelf hebben er een aantal huizen ruzie met elkaar. Ze zijn jaloers op Amberieten, die het Patroon hebben om stabiel te blijven.”
“Wie is de vader?” was de volgende vraag.
“Mandor,” zei ik.
“Hm… dat maakt het inderdaad moeilijk… Heeft hij iets gedaan om het kind te beschermen?”
Ik vertelde dat troefcontact inmiddels niet meer mogelijk was. Hij knikte.
“Ik vermoed dat hij nu Macht in die Schaduw heeft gestopt. Misschien is het zelfs beter de Schaduw helemaal af te schermen. Dat is niet zo moeilijk, ik ga je daarbij helpen. Maar dat zal alleen werken zolang de jongen daar blijft. Op een gegeven moment zul je hem daar niet langer vast kunnen houden.”
“Dat snap ik. Maar dan zal hij hopelijk zichzelf wat kunnen redden,” zei ik. Hij keek ernstig.
“Zelfredzaamheid is geen garantie voor veiligheid. Zodra ze uit hun Schaduw komen, wordt het gevaarlijk. Ik heb mijn dochter jarenlang heel goed beschermd. Toen ik net begonnen was met haar wat vrij te laten, werd ze ontvoerd door Jasra. Het is maar de vraag of je zoon later luistert naar goede raad. Hij zou eigenwijs kunnen zijn als hij op jou lijkt. Of op Julian. Of op Mandor.”

Goed, zijn lot is bezegeld, naar alle waarschijnlijkheid is Owen eigenwijs. Hij heeft het maar liefst van 3 kanten mee… arme jongen. Ik voorzie ook al een paar andere eigenschappen die hij zou kunnen hebben. Eigenschappen die mij verweten worden en die ik zou hebben van mijn vader. Eigenschappen die ik ook bij Mandor zie. Eigenwijs, stijfkoppig, serieus, afstandelijk…

“Ik heb ook van jullie plan gehoord,” vervolgde hij nadenkend. “Mijn broer noemt het waanzinnig, ik denk dat het nog niet zo slecht is. Jullie kunnen gegarandeerd problemen verwachten. Vanuit Amber en vanuit een aantal Chaoshuizen. Als jullie erin slagen het bestaan van jullie zoon echt geheim te houden, zal hij rustig kunnen opgroeien. Wie zijn er allemaal op de hoogte?”
“Mijn vader, jij, Mandor en ik,” zei ik.
“En wie vermoeden het?”
Ik aarzelde wat. “Ik weet het niet, misschien niemand…” zei ik toen maar.

Op het feest had ik met iedereen gepraat. En er waren twee mensen geweest die een opmerking hadden gemaakt, misschien drie als ik die van Julia meetel. Misschien dat ik Caine toch beter kan vertellen dat Vialle zeker meer weet en Flora weet dat er ‘iets is’. Ik weet ook zeker dat Coral het gezien heeft, maar ze heeft niets gezegd gelukkig.

“Zorg ervoor dat je mensen als Jurt, Vialle, Jasra, Brand en Coral niet onder ogen komt. Probeer ze zoveel mogelijk te ontlopen. Het is echt een goed idee om een officiële band aan te gaan en ik denk dat jullie dat inderdaad moeten doen. Het zal goedgekeurd moeten worden door beide kanten. Als er andere kinderen uit voortkomen, kunnen jullie die eventueel officieel erkennen, jullie zoon in ieder geval niet.”
Ik liet dit alles even op me inwerken. Ik wist dat een officiële erkenning van Owen er niet inzat, maar om het zo te horen was toch wel erg definitief. Ik begreep het echter ook, een openlijke erkenning zal moeten wachten tot hij volwassen is en opduikt in Amber of waar dan ook. Net zoals het bij mij gegaan is en bij een aantal van mijn neven en nichten. Ook had ik goed gehoord dat hij ‘eventueel’ zei toen hij het over andere kinderen had… ik kan me voorstellen dat we konden kiezen om nog een kind voor de buitenwereld te verbergen, zeker als de tijden in Amber en/of Chaos erg onzeker zijn… Nou ja, wanneer is dat eigenlijk niet het geval?

Julian kwam weer binnen.
“We zijn er uit,” liet Caine hem weten. “Maar ik vind dat je je dochter moet steunen.”
“Ik heb niet gezegd dat ik dat niet zou doen,” zei mijn vader. “Maar ik hoef het niet leuk te vinden.”
“Nee, dat hoeft niet,” zei Caine. “Maar je moet je wel gedragen.”
“Er is niets mis met mijn gedrag,” gromde Julian.
“Zeker wel. Mensen gaan vragen stellen. Hoe onopvallend was je tijdens dat feest denk je? Je hebt je zo afzijdig gehouden dat het zelfs iedereen opviel. En dan die boze blikken steeds… je begon nog net geen dingen te roepen…”

Misschien had het me goed moeten doen dat mij vader ervan langs kreeg, in feite was het tegendeel waar. Het was waar wat Caine zei, Julians gedrag was dusdanig opvallend geweest dan mensen er mij zelfs op aanspraken. En ik vond nog dat hij zich behoorlijk had ingehouden. Maar het is niet leuk om terecht gewezen te worden, de laatste tijd heb ik hier meer dan genoeg zelf van mogen ervaren.
Het doet me echter heel erg goed dat Julian zijn handen niet van me af gaat trekken. Niet dat ik echt gedacht had dat hij dat zou doen, daar is hij de man niet naar. Het is zoals Benedict ooit zei, Julian moest heel goed hebben nagedacht voordat hij me erkende als dochter. Hij moet zich hebben gerealiseerd dat hij zich daarmee aardig wat dingen op de nek zou halen. Eerlijk gezegd was dit hem niet allemaal niet gegund, tot voor kort had ik zelf ook niet gedacht dat ik hem zoiets aan zou moeten doen.
Maar ik begon weer wat lichtpuntjes te zien, we zouden er wel uitkomen.