Deel 4: De Abyss

Wat zal ik zeggen van het diner? Het schijnt dat de kok een Frans kookboek heeft. Hadden ze dat niet kunnen verdonkermanen? Dan was me die stierenklotensoep bespaard gebleven! Ik weet dat de Engelse keuken als slecht bekend staat, wat niet geheel onterecht is trouwens, maar er zijn gerechten in de Franse keuken… bah, bah, bah!! De Indische gerechtjes waren daarentegen redelijk en op de hoofdmaaltijd, wildgebraad, was niets aan te merken. Ik was geplaatst tussen mijn nieuwe vaders en we hebben een goed gesprek gehad over het weer.
Veel opmerkelijks gebeurde er niet, of het moet zijn dat de koning halverwege de maaltijd de stijve achtergrondmuziek zat was en een poos heeft zitten trommelen.

Na de maaltijd was er een soort van feest, vol met allemaal mensen die ik niet kende (wat ook niet vreemd was, gezien de korte tijd die ik nu in Amber was). Ik werd benaderd door een statige jongeman met plakharen die sprak alsof zijn tong vastgevroren was. Gets! Herrrrmannnnhh was zijn naam. Zoon van de ambassadeur van Zuidland. Ik trachtte een beleefd gesprek met de man te voeren en zo kort te houden als de etiquette toestond. Liefst wat korter nog. Wat een engerd. Hij beëindigde het gesprek met de opmerking dat hij ‘zzijnn oudursss sssssou fffraagggen het huuwwwwelijk tttte rrrreeegggelen.” Pff, wie mijn ouders dan ook mochten zijn, dat zouden ze nooit toestaan gelukkig!
Flora kwam enthousiast op me af, begon een heel gesprek over ‘die aardige Herman, goed huwelijk’ enzo. Even twijfelde ik, waar was ik nu weer in verzeild geraakt… totdat ik iets van pretlichtjes in Flora’s ogen meende te zien.
Julian, even later, was er veel duidelijker in: Herman was ver beneden mijn stand, als ik er al over dacht. Verder vond hij het feest saai (tsjonge, ik was al aan het bekijken wanneer ik met goed fatsoen weg kon wezen hier), zoiets zou meer zijn voor Bleys.
Daarna een gesprek met Corwin: hij vond dit alles meer op een jacht lijken. Ik verborg een gaap. Corwin ging verder, dit alles draaide om politiek. Daar kon ik een groepje tegenstanders van Amber zien, “niet slim van ze om zo duidelijk bij elkaar op een kluitje te gaan staan.” Dat waren vertegenwoordigers van Zuidland, Rebma en Kashua (het centrum van de weerstand). De gebieden in de gouden cirkel zijn rijk en worden beheerd door machtige mensen, zoals Rinaldo en Coral wier oog is vervangen dooreen juweel. Caine is vermoord door de hand van Rinaldo en de familie heeft besloten om het zo maar te laten. Rinaldo is een zoon van Brand.
Deze keer kon ik de gaap minder goed verbergen en Corwin ergerde zich. “Hoe denk je dat je familie aan dat landgoed is gekomen?” Eigenlijk had ik geen flauw idee. Geërfd, dacht ik, maar hij geloofde dat niet.
Maar de volgende dag zou er een conferentie over handel. Klonk boeiend. Hij wees me op het personeel dat blijkbaar ook met andere zaakjes bezig was. Zo zag ik dat een dienstertje iets in het glas gooide van één van de tegenstanders die slaperig werd. Intussen had ze iemand anders een briefje in de hand gepropt. Corwin vond het duidelijk erg interessant allemaal, hij zag ieder feest als een jungle ‘En daarin ben ik anders dan Julian die zich pas druk begint te maken als zijn geliefde Arden bedreigd wordt.’
Ik vroeg hem of het nu zo leek, of dat er werkelijk zoveel mannelijke familieleden waren in verhouding tot vrouwen. Blijkbaar had hij zich daar nooit zo druk over gemaakt, hij moest echt er echt over nadenken. En dan die antwoorden… wat had ik nu aan de verdwenen vrouwen van Oberon bijvoorbeeld. Of de opmerking dat Coral familie was, maar hij wist niet precies hoe. En dat er ene Sand was die zich nooit liet zien.

Ik was blij dat ik eindelijk kans zag om weg te glippen.

De volgende dag vertelde Rhexenor aan het ontbijt dat hij gewond was bij een wolvenaanval. Oh ja, hij zou uitgaan met dat dienstertje herinnerde ik me. Waren ze dan naar een dierentuin ofzo geweest? Dat bleek niet zo te zijn, hij had zijn vriendin allang naar huis gebracht, toen hij op weg naar het kasteel werd aangevallen. Oh. Hij zag er niet erg gewond meer uit. Of hij overdreef schromelijk (maar aangezien hij dusdanig gewond was dat hij afgelopen nacht in de ziekenboeg had doorgebracht dus dat zou wel meevallen) of hij was inderdaad een Amberiet.

Corwin bevestigde dit idee van mij door ineens te vertellen dat zijn ogen eens waren uitgestoken door Eric en dat deze weer terug waren gegroeid. Niet zo heel snel hoor, dat kostte een paar jaar. Oh ja, Corwin vond ook nog dat dit een terechte actie was van Eric. Wat een familie!!

Met een gevulde picknickmand gingen we op weg. Ieder voorzien van een paard uit de stallen. Moira was mee, ook al had Flora haar best gedaan om haar van dit idee af te praten.

Het reizen door Schaduwen is een zeer bijzondere ervaring die zich niet gemakkelijk laat omschrijven. We begonnen in Arden en uiteindelijk begonnen er dingen te veranderen, die zich het beste laten omschrijven als kleine rukjes. Had ik gedacht dat we in een dagje bij die Abyss zouden zijn, niets was minder waar. We zijn een aantal weken onderweg geweest. Fillippien vond het allemaal geweldig. Overnachten deden we in herbergen. Deze tijd heb ik tevens benut om het Thari volledig te leren spreken en schrijven.

Hoe omschrijf ik de Abyss het beste? Een oranjig gele hemel, het was er doodstil, er was een rotspartij van zo’n 600 yard waar je op kon zitten en dan hield het plotseling op. Ik ging bij Flora en de picknickmand zitten en liet de anderen hengelen. Corwin was erg onrustig.

En ….nog wat gevangen? Ja hoor.. Rexenor haalde bijvoorbeeld een gouden helm naar boven. Die stonk op afstand, duidelijk Chaos. Hij leek het echter niet in de gaten te hebben en was er maar wat trots op. Of wat te denken van Ronardo die ineens een grijze handschoen naar boven haalde. Hij deed hem aan en het ding vergroeide als het ware met zijn hand. Hij vond het geweldig. En dan was er Moyra die maar stond te klungelen met haar hengel. En natuurlijk, toen ik besloot haar even te helpen, ving ik wat. Een grote rode vogel had ik aan de haak. Ik legde hem op de rotsen, bedacht dat ik zo’n dood beest maar beter terug kon gooien. Maar toen ik er naar toe liep, bleek het beest heet aan te voelen! Niet veel later verschroeide het in vlammen en uit de as rees een rood oranje Phoenix op!
“Vrij, eindelijk vrij!” zei een vogelstem in mijn hoofd. “Eénhoorn en Slang, jullie zullen het krijgen!”
Oeps! Wat had ik nu weer opgevist? Corwin en Flora leken zich er niet heel erg druk om te maken, Corwin zei dat hij eens van Dworkin had gehoord dat Amber en Chaos vroeger hadden samengewerkt om dit soort concurrenten er uit te werken.
Na die opmerking had ik geen zin meer om verder te hengelen. Stel je voor dat ik nog wat van die concurrenten opviste. De anderen gingen echter stug door, Corwin volgens mij om Deirdre eruit te vissen, Ronardo hoopte op de tweede handschoen en Rhexenor op ik weet niet wat.

Ik vroeg me af of het mogelijk was om die Deirdre op te vissen. Tenslotte was die hele expeditie hierheen daarop gebaseerd. Natuurlijk zou het interessant zijn om spullen van vroeger op te vissen, maar eigenlijk ging het allemaal om Deirdre.
Ik bedacht dat de troeven op de één of andere manier konden helpen. Misschien als iedereen zich op Deirdre zou concentreren? Ik ging bij het picknickleed zitten en haalde het pak kaarten te voorschijn. Deirdre was degene met zwart haar in een harnas. Rhexenor die nieuwsgierig aan het meekijken was, slaakte een uitroep: “Dat is mijn moeder!”
Ik voelde dat deze kaart meer als ‘gewoon’ aanvoelde. Een dode kaart, zeg maar. Zo waren er meer, zoals de blonde tweeling Sand en Delwin, ene Osrict en een Finndo. En zoals de kaarten van Eric, Oberon, Brand en Caine. Met de andere kaarten in het pak was er echt iets. Ook hierbij zat een kaart van Julian, maar er was verschil te voelen met de kaart die hij me eerder had gegeven.

Nu ik dit schrijf, besef ik dat ik die kaart van Julian heel snel van hem heb gekregen. En van Corwin nog steeds niet. Wat heeft dat te betekenen? Zou dat het verantwoordelijkheidsgevoel van Julian zijn? Of, om met Corwin mee te denken, een manier om zijn vaderschap te claimen? Of vind Corwin het allemaal minder belangrijk? Of is Corwin gewoon wat vergeetachtiger? En maakt het me iets uit? Antwoord op dat laatste: ja en nee. Ik vind het een prettig idee dat Julian zijn vaderschap blijkbaar serieus neemt. Zo voel ik me welkom in een vreemde wereld in een nog vreemdere familie. Maar wat als Corwin mijn vader is? Argh, problemen, problemen!

Intussen werd er zeer driftig gehengeld. Mijn idee met concentreren enzo werkte niet. Flora merkte op dat Fiona misschien wist wat te doen. Net toen ik contact wilde op gaan nemen met haar, kwam de stem terug in ons hoofd.
“Ik zoek een vrijwilliger!”
Nadat iedereen “nee” zei en Moira niet wist wat er aan de hand was, werd zij dus de vrijwilliger: overgenomen door de Phoenix.
“Jullie krijgen één wens,” zei de stem. Ik vond dat dat de wens van Rexenor mocht zijn (en daardoor ook die van Corwin).

We moesten ons concentreren op de troef van Deirdre. De kaart werd heel warm en Moira begon iets naar boven te halen. “Oh, die niet,” hoorden we haar mompelen en er viel iets terug. Even later had ze een vrouw eruit gehaald en die werd op de rotsgrond gelegd. Men haastte zich naar haar toe. De Phoenix verliet het lichaam van Moira.

De vrouw zag bleek, maar leefde nog. Langzaam kwam ze bij, herkende Rhexenor meteen en was duidelijk heel blij hem te zien. En in plaats van dat hij haar nu rustig bij liet komen… nee, die helm werd meteen onder haar neus geduwd.
“Dat zal je vader leuk vinden,” zei ze.

We gingen weer terug naar Amber.

Terugkijkend op deze dag: vreemd, heel vreemd. Weer een familielid erbij die min of meer dood was verklaard. Een Phoenix losgelaten die niet voor niets in de Abyss was ‘gevallen’. En over mezelf was ik niets meer te weten gekomen. Ik had nu een paar weken in het gezelschap van één van mijn vaders doorgebracht, maar hij was duidelijk vooral bezig geweest met Deirdre. Deze familie leek heel veel aan elkaar te hangen op de één of andere manier. Alle nazaten werden bij wijze van spreke met muziek binnen gehaald, terwijl ze zoveel problemen hadden met een aantal van die nazaten.
Nog een hoop dingen om achter te komen in ieder geval.