102. Iestyn

Kinderen van vijftien… dit is de tweede keer dat we dat meemaken en weer twee kinderen tegelijk. Waarom lijkt het dat het bij de oudste kinderen allemaal wat soepeler en meer als vanzelf sprekend ging? Ach, het antwoord weet ik al. Owen is van kleins af aan al een heel gemakkelijk kind geweest en dat is niet veranderd tijdens de pubertijd. Randal heeft altijd veel kuren en brokken gehad, ook dat werd niet bepaald erger gedurende die periode. Een eerlijk gezegd zijn ook Essilt en Iestyn niet echt verschrikkelijk veel anders geworden, alleen leek bepaald gedrag toen ze wat jonger waren wat gemakkelijker mee om te gaan en te negeren.
Anderen vinden dat we onze kinderen veel te vrij opvoeden, dat we teveel respect hebben voor hun eigenheid. Men beseft niet dat dat soms juist helemaal niet gemakkelijk is, het zou zoveel rustiger en gemakkelijker te zijn om kinderen een bepaalde richting uit te dwingen.
Mijn moeder heeft me tamelijk streng opgevoed. Mijn stiefvader bemoeide zich eigenlijk nooit met de opvoeding, ook niet zo heel veel met de opvoeding van mijn broer trouwens. Toen ik in Amber kwam, was ik al ruim volwassen en mijn vader is nooit streng tegen me geweest, integendeel. Het enige dat hij altijd belangrijk vond is dat ik mijn eigen keuzes kon maken en ook dat hij me altijd zou steunen, ongeacht wat de keuze ook was. Hij heeft - daar heb ik in het verleden al genoeg over geschreven - erg veel moeite gehad met mijn keuze voor Mandor en daar ook het nodige over gezegd en laten blijken. Maar zelfs daarin wist hij zijn eigen gevoelens opzij te zetten en steunde hij mij, steunde hij ons.
Als ik om me heen kijk zijn wij niet beter of slechter of veel anders dan onze familieleden tegenover hun kinderen. Ik denk dat het ook niet echt werkt als je probeert om Amber- en Chaoskinderen je wil op te leggen.
Om terug te komen op onze kinderen, en dan specifiek op onze tweeling, ook hen hebben we vrij gelaten. Ze hebben talenten en daar hebben we volop op ingespeeld. Maar nog steeds staat wat zij willen voorop. Maar vijftien jaar zijn is niet gemakkelijk, dat is niet bepaald de periode dat je weet wat je nu echt wilt gaan doen. Dus is het een wonder dat het deze twee kinderen allemaal niets lijkt uit te maken? In het gesprek dat ik met Iestyn had, werd dat steeds duidelijker. Het leek hem weinig uit te maken wat hij zou gaan doen na school en hij vroeg zich af - terecht - waarom ik me ineens met hem bezig hield. En eerlijk gezegd had ik daar geen goed antwoord op. Wat had ik moeten zeggen? ‘Ik ontdekte ineens dat ik te weinig aandacht aan je heb besteed en probeer dit nu goed te maken?’ Daar zit wel iets van waarheid in uiteraard. Ik hou van deze zoon heel veel, maar het is niet iets dat ik zomaar tegen hem zeg. Het past niet zo bij mij en ik heb ook het idee dat hij dat wel weet en het niet zo hoeft te horen. Dat ik hem daarmee alleen maar in verlegenheid zal brengen. Daarin is hij in ieder geval heel anders dan Randal, die dat niet genoeg kan horen en tegen wie ik dat regelmatig heb gezegd als hij weer bijna fataal gewond in een ziekenhuis lag. Ik kan me voorstellen dat de andere kinderen vinden dat we Randal voortrekken. Is het dan niet eigenaardig dat juist Randal degene is die zich snel achtergesteld voelt? En ook hij heeft in een bepaald opzicht gelijk. De meeste aandacht is altijd naar hem uitgegaan omdat hij steeds opnieuw ongelukken had. En om dit een beetje goed te maken, kregen de andere kinderen juist wat meer aandacht dan hij gedurende de - meestal korte - periodes dat hij gezond en recht van lijf en leden was.
Ach, we zijn geen superouders, ik kan alleen maar zeggen dat we ons best hebben gedaan en nog steeds doen. Al onze kinderen zijn ons even lief, ieder juist vanwege zijn of haar (eigen)aardigheden.

“Ik vond die tijd met pappa wel leuk en magie vindt ik ook wel wat,” had hij gezegd. Daarna viel er even een stilte, waarin ik nadacht over de verschillende mogelijkheden. Op zich zou Mandor geen bezwaar hebben hem verder op te leiden in demonologie, maar Mandor was eigenlijk bezig om Owen op te leiden, al was hij dit moment Essilt haar verdere Troefopleiding aan het geven en was Owen met mij mee. Daarmee kwam meteen een ander bezwaar naar voren, het zou voor de tweeling heel goed zijn om even een tijdje uit elkaar te zijn, individueel waren ze gewoon gemakkelijker te benaderen.
“Ik kan Gramble vragen of hij iemand in de familie Sawall weet om je op te leiden,” zei ik uiteindelijk.
Zijn gezicht lichtte op.
“Dat lijkt me wel wat!” Hij klonk zelfs enthousiast.
“Het zal Despil niet worden,” waarschuwde ik hem voordat hij zich eventueel illusies begon te maken. Mandor mocht dan wel gezegd hebben dat hij Despil streng zou toespreken, op dat moment vond ik gewoon dat Despil niet de geschikte mentor was voor een jongen van vijftien.
“Dat vind ik helemaal niet erg,” zei hij met een verwonderde uitdrukking op zijn gezicht. Ik keek hem even aan voordat ik de Troef van Gramble pakte. Hij had Despil wel eens ontmoet, ik herinnerde me dat Despil zeer enthousiast tegen hem had gedaan, maar wist niet dat Iestyn iets tegen hem zou hebben. Hoewel… Iestyn had afstandelijk gedaan, zoals hij tegen de meeste mensen doet.
Gramble liet zich doorhalen en ik legde hem in korte bewoordingen uit wat de bedoeling was en ook dat het niet de bedoeling was dat Despil Iestyn onder zijn hoede zou nemen. Gramble knikte dat hij dat wel begreep.
“Ik heb tijd om je zelf te begeleiden en een aantal dingen te leren,” zei hij daarop rustig tegen zijn kleinzoon.
Iestyn keek verheugd. Eigenlijk had hij altijd vrij goed overweg gekund met Gramble, net als zijn tweelingzus, al begreep ik niet helemaal waar die genegenheid vandaan kwam.
Ik aarzelde wat om mijn toestemming te geven. Mandor zou niet erg enthousiast zijn over deze beslissing. Ook al had Gramble echt moeite gedaan de laatste jaren om een goede vader, schoonvader en opa te zijn, het verleden liet zich niet wissen.
Aan de andere kant wist ik zeker dat Iestyn in goede handen zou zijn en zo’n beetje de beste opleiding zou gaan krijgen als dat mogelijk was. Soms moet je beslissingen nemen waarvan je weet dat deze wel eens niet goed kunnen vallen bij anderen.
“Ik denk dat dit zo de beste oplossing is,” zei ik.
“Mooi. Je kunt direct me mee,” zei hij tegen Iestyn. “Ik wil je alleen alvast waarschuwen, stiekem shapeshiften sta ik niet toe!”
Iestyn keek uitermate onschuldig en ik vroeg me af waar Gramble het over had. Ik had nog nooit iets gemerkt van deze gave van Iestyn, al wist ik wel dat hij deze had. Eigenlijk was me ook nooit iets opgevallen bij Essilt, net zo goed een shapeshifter. Bij de andere kinderen had ik wel degelijk af en toe eens iets opgemerkt, al pasten ze het alleen maar toe in bepaalde situaties en vooral heel stiekem.

Het was tijd om weer afscheid te nemen. Iestyn had het probleem van de gekrompen leerling opgelost in minder dan geen tijd - de jongen heeft echt een enorm talent - en daarop zijn spullen gepakt. Hij had geen zin om van anderen afscheid te nemen, ze zouden hem echt niet missen, was hij van mening. Ik omhelsde hem even en zei hem gedag.
“Kan ik je af en toe eens troeven mam?” vroeg hij toen verlegen.
“Liever wat vaker dan af en toe,” grinnikte ik. “Natuurlijk kan dat, graag zelfs!”

Vijftien jaar lang is hij de zoon en ben ik de moeder. En dan vraagt hij of het goed is als hij af en toe contact met me opneemt. Mijn hemel, wat denkt hij wel van me! Ik had gehoopt dat dat voor hem vanzelf zou spreken!
Vijf kinderen, zo ontzettend verschillend. Zoals mijn gesprekje met Owen daarna, zijn complimenten over hoe goed het van me was om Iestyn van deze school af te halen, dit was inderdaad niets voor hem. Zijn opmerking over lessen in omgaan met dieren zet me echter aan het denken. Dat zou best heel nuttig zijn, hoeveel magiërs hebben niet een persoonlijk dier?
Dan Bryana, wat een heerlijk kind is dat! Oh ja, ze heeft zonder meer haar kuren, veel feller en heftiger dan haar vier siblings bij elkaar, maar ze was echt heel blij om me te zien en schaamt zich er dan ook helemaal niet voor om me in het bijzijn van haar vriendinnen om de nek te vliegen.

Het werd uiteindelijk voornamelijk puinruimen. Eerst Merlijn die hier leraar bleek te zijn in hybride wetenschap - zonder dat iemand van het bestuur daarvan op de hoogte was gesteld. Julia nam hem voor haar rekening, ze was woedend dat hij zich ertussen gewurmd had en ervan overtuigd dat hij dat had gedaan om haar te stalken. Intussen hield ik me bezig met het andere probleem, het snelle tijdsverloop waar Random achter bleek te zitten. Ik kreeg totaal geen idee waarom hij zich ineens met dit project was gaan bemoeien, behalve de opmerking dat dingen die macht hebben, altijd interessant zijn voor bepaalde mensen.
Ik heb hem gezegd zich hier niet te bemoeien, het moest niet gekker worden. Hij heeft zijn macht eruit gehaald en dat was nogal wat. De snelheid werd weer teruggebracht naar Ambertijd.
Soms vraag ik me af waarom dat zo moet. Waarom het voor bepaalde familieleden niet meer dan normaal is dat ze zonder enige vorm van schaamtegevoel met hun grote voeten in andermans zaken gaan staan. Eerder met de keep, nu dit weer.
Mandor was in het geheel niet blij met de gang van zaken. Niet met Merlijn die zich hier opgeworden had als leraar en Randal alleen had gelaten en ook niet met het geklooi van mijn oom.
Uit de vergadering die we hebben gehouden, kwam duidelijk naar voren dat het afgelopen moest zijn met het gerommel van buitenaf, de anderen hadden hier vooral veel last van gehad. Maar waarom ze mij dan niets hebben laten weten? Dit had al jaren eerder opgelost kunnen zijn.

Het is voor mij duidelijk dat ik me meer moet gaan bemoeien met deze toren, anders kan ik me net zo goed terugtrekken uit het project. Ik heb het al te lang laten sloffen, ook al zal men niet verlegen zitten om mijn onderwijzende talent. Ik heb minder verstand van magie dan de meeste leerlingen en met mijn kennis van demonen is het ook slecht gesteld.
Aan de andere kant: er zijn natuurlijk gebieden waar ik verstand van heb en die ook nuttig kunnen zijn voor aankomende magiërs. Ik zou mogelijk wel wat gastcursussen kunnen geven, mits er belangstelling voor is.
Eerst maar zorgen dat er vanaf nu niet meer wordt ingegrepen in het tijdsverloop, misschien helpt het als ik al mijn macht daarop concentreer. Gelijk aan Ambertijd is misschien niet zo ideaal, ik zal eerst uitzoeken hoe het tijdsverloop is in de twaalf Schaduwen en de tijd op dat gemiddelde aanpassen, dan is het voor zowel leerlingen, ouders als leerkrachten goed te overzien.
Misschien helpt het om met Sand te praten over dit geklooi. Of met Caine, hij is tenslotte degene die indertijd nog de meeste aanpassingen heeft gedaan aan deze toren.
Tweede punt is een paar goede leraren werven. Lastig. In Elysium zijn er een paar die hier iets kunnen betekenen, maar de meeste familieleden van beide kanten hebben het altijd en eeuwig druk.
Dieren, Owen zei iets over omgaan met dieren. Eens kijken of ik hem zo gek kan krijgen dat hij er een cursusje over geeft? Of zou de mogelijke aanwezigheid van meisjes hem toch teveel afschrikken?