Deel 45: Beslissingen

Ik wilde hem niet zomaar laten gaan. Dus toen hij aankondigde het kindermeisje te zullen gaan regelen, vroeg ik hem om te blijven voor het eten. Een redelijk normale vraag, dacht ik, geheel volgens de etiquette en ik had hem al eerder iets aan moeten bieden. Tot mijn verbazing echter was deze vraag helemaal niet zo normaal voor iemand als Mandor. In ieder geval niet in deze omstandigheden.
“Waarom moet ik dat doen, wat is je bedoeling daarmee?” vroeg hij, terwijl hij me bijna dreigend aankeek. Ik kan gerust zeggen dat ik onaangenaam verrast was door deze vraag en gooide ook nog olie op het vuur door een soort grapje te maken: “Je kunt gerust blijven hoor, er zit geen gif in!”
Tijdens wat er toen volgde heb ik mee eerdere malen afgevraagd waarom ik me heb ingelaten met iemand van de Hoven. Of kan ik beter zeggen met iemand als Mandor? Nog niet lang geleden had ik zijn kind op de wereld gezet en ik voelde me toch al geestelijk nog niet helemaal stabiel. Hij pakte me dus in mijn meest labiele periode en maakte het me helemaal niet gemakkelijk. Hij was allerminst aardig en heeft wat laten zien van zijn ware zelf. Ik heb natuurlijk wel eens iets over hem horen vertellen en alle verhalen, op die van Jurt na, waren niet erg positief. In het verleden heb ik wel geschreven dat mijn familie knettergek is, nou, die van de Hoven doen daar niet veel voor onder. Mandor in ieder geval niet. Ik besef heel goed dat zijn opgroeien, gecombineerd met een hoge intelligentie, daar zeker debet aan is. Het werd een moeizaam gesprek. Het feit dat ik een opmerking maakte over gif in het eten viel compleet fout. Voor mij een grapje, zoiets maakten ze bij me thuis ook wel eens als iemand met zijn eten zat te spelen, voor hem ernst, wegens zijn opgroeien in Chaos. Hij maakte me in ieder geval heel duidelijk dat hij geen mens is en hij wilde weten wat het plan was, met wie ik dat had bekonkeld, enzovoort.
“Geen plan," zei ik. “Ik werk nooit met lange termijn plannen.” Hij keek naar de slapende baby.
“Oh nee? Dit is anders een behoorlijk lang termijn plan.” Daar had hij natuurlijk gelijk in. Een beslissing genomen in enkele minuten zou een levenslang effect hebben. En toch was er geen vooropgezet plan. Hij geloofde me niet. Hij wees naar de jongen.
“Weet je wel hoe gevaarlijk dit is!” riep hij. “Ik heb het over Owen Draco! Dit is levensgevaarlijk! Wat is je plan! Was het je bedoeling om een kind van je op de troon van Chaos te krijgen!?” Ik was op zijn zachtst gezegd geschokt door deze verdachtmaking. Ik hoopte op geen enkele troon, maar dat kreeg ik hem niet zo goed duidelijk gemaakt. Althans, hij weigerde te geloven dat ik, volgens zijn zeggen, zo naïef was. Ik probeerde hem weer uit te leggen waarom ik Owen had laten komen, maar ik merkte dat hij zeer achterdochtig was en bleef wroeten naar mijn ‘ware beweegredenen’.
“Denk je nu echt dat dit mijn eerste kind is?” vroeg hij. Nee, dat kon ik me niet voorstellen. Maar hij was erg onhandig met zijn zoon, ik geloof niet dat hij die kinderen vaak heeft opgepakt. Dat zei ik hem niet. Gelukkig niet, want Owen is de enige die in leven is. De anderen zijn dood. Ik herinnerde me dat Jurt ooit zei dat Dara veel meer kinderen had gehad, maar dat die niet meer in leven waren. Blijkbaar krijgen ze veel kinderen in de Hoven in de hoop dat een paar het zullen overleven. En, naar ik goed begreep, gebeurde dat allemaal volgens plan. En Owen Draco is niet door hem gepland. Fascinerende gedachte, ik begreep ineens dat hij emotioneel nogal bewogen was en me daarom onderwierp aan een soort ondervraging.
“Het spijt me van je andere kinderen,” zei ik. Hij gaf geen antwoord, bleef me doordringend aankijken.
“Kinderen van Amberieten zijn ook niet veilig, er zijn er een aantal vroegtijdig gestorven,” legde ik verder uit. Hij snoof. Dit was inderdaad totaal geen vergelijk, besefte ik. Maar hoe kreeg ik hem duidelijk gemaakt dat ik niet toestond dat Owen datzelfde lot beschoren was? Dat ik alles op alles zou zetten om hem in leven te houden? Dat Mandor me zou moeten gaan vertrouwen hierin?
“Weet je wel wat mijn positie is binnen de Hoven? Ik ben de troonopvolger.” Dat wist ik, maar hij had toch afstand gedaan van de troon? Waarom zou er dan voor Owen meer gevaar bestaan dan voor ieder ander kind verwekt door een Chaosiet? Nou, dat weet ik dus nu… Owen staat in de weg als er weer een strijd om de troon oplaait. En aangezien die strijd er continu is, zal hij altijd in die positie zitten. Omdat Mandor afstand heeft gedaan, loopt hij iets minder risico, maar zijn leven zal ook nooit veilig zijn. Als de oude Gramble nu zou komen te overlijden zou in principe Owen opvolger zijn, die volgens onnavolgbare regels dus voor Despil en Jurt nu komt. Ja, ik was geschokt. Ik wist niet dat het zo erg was. En toch had ik er geen spijt van, wat ik Mandor ook zei.

Hij besloot me uit te leggen hoe het leven in de Hoven is. Er zijn een aantal Huizen, waarvan er twaalf in de Raad zijn. Chaos is een extreem onstabiele ‘wereld’, de wezens die er leven zijn dat ook. Ieder huis, ieder wezen heeft een bepaalde Macht en de twaalf sterkste Huizen in Macht hebben het voor het zeggen.
De wezens zijn heel divers, er zijn er die geen lichaam hebben. Ze mankeren allemaal wat, niet alleen gedrochten, maar ook geestelijk zijn ze niet ‘goed’. Al mijn Nachtmerries wonen in Chaos. Het toppunt van beschaving is eruit zien als mens. Dat kost moeite en zelfbeheersing. Er is een huis dat er in geslaagd is om er voortdurend uit te zien als mens, het meest geniepige Huis uit Chaos. Dat van Barimen dat zich van Chaos heeft losgemaakt door vals spelen en achterbaks gedrag. Dat is nu het machtigste Huis met een eigen Koninkrijk, Amber.
De voormalige koning van de Hoven was een Amblerash, nu is het een Sawall, Mandors vader. En hoe je het ook wendt of keert, de oudste zoon heeft de meeste kans op de troon (en diens kinderen) en lopen gevaar. De gevechten om de troon zijn daar altijd bezig. Huwelijken met Amberieten geeft Macht en Aanzien. Hij kan zich niet voorstellen dat ik dit allemaal niet wist toen ik naar zijn kamer kwam die nacht. Hij ziet Owen Draco als het resultaat van gemanipuleer. Aangezien Dworkin de bewaker van het Oerpatroon is, dacht Mandor dat hij er achter zat.

Ik begon het een beetje te bevatten. Het was veel erger dan ik gedacht had. Ik wist dat Owen gevaar loopt doordat hij zowel van Amber als van de Hoven is, maar ik had niet volop beseft dat hij, ondanks het feit dat zijn vader afstand heeft gedaan van de troon, zal worden gezien als mogelijke troonopvolger. En het is niet alleen dat, maar die troonopvolger is ook nog verbonden met Amber. En met Julian. Mandor noemde hem een paar keer, inmiddels begin ik te beseffen dat men in de Hoven een heilig ontzag voor mijn vader heeft. De situatie is nu veel moeilijker dan voor Merlijn of zelfs Rhexenor, ook combinatie kinderen. Zij zijn wettelijk gezien geen mogelijke troonopvolgers van Chaos, hoe Dara ook haar best doet.

Inmiddels waren we toch maar begonnen aan ‘de maaltijd zonder gif’, zoals Mandor zei. Tot zijn verbazing merkte hij dat er echt geen gif in zat… geen wonder dat hij zo vreselijk moeilijk is in heel veel dingen. Als je opgegroeid bent zoals hij… Ik zei voor de grap dat ik hem eigenlijk aan mijn vader en moeder zou moeten voorstellen, waarop hij ernstig zei dat hij dat niet zag zitten, vanwege mogelijk gif in het eten.

Wanneer heb ik besloten om meer met Mandor te willen dan alleen een zakelijke overeenkomst? Ergens tijdens die 9 maanden? Daarvoor al? Of eigenlijk net pas? Ik heb geen idee. Of het feit dat we eigenlijk gewoon ruzie hadden en ik nog steeds leefde? Want dat is ook iets wat ik me realiseerde, niemand heeft ruzie met Mandor. Ik wist ook zeker dat het niets te maken had met het feit dat ik de moeder ben van zijn kind.

Oh, de ondervraging was nog lang niet klaar. Het eten was goed, maar ik voelde me niet in de stemming om daarvan te genieten. En wat heb ik me aan mezelf geërgerd, waarom zeg ik steeds weer dingen die ik niet wil zeggen? Links, onhandig, kan niet omgaan met mensen. Leek trouwens ook niet echt zijn beste eigenschap. Hij wilde ook niet over zijn beweegredenen praten om in te gaan op mijn eerdere verzoeken, hij wilde dat ik vertelde wat de mijne waren. Nu ik dit zo neer schrijf, besef ik dat hij behoorlijk uit zijn doen is geweest door alle gebeurtenissen, die geheel niet volgens zijn plan waren gegaan, maar waar hij in was gemanoeuvreerd door mij. Hij haalde Dara aan, wanneer ze tegen mij was begonnen over hem en mij?
“Vlak nadat we elkaar voor het eerst hadden gesproken,” zei ik.
“En dat zag je dus duidelijk niet zitten?” nam hij aan. Oh… waarom is hij zo vreselijk moeilijk! En waarom beredeneer ikzelf altijd alles verstandelijk!
“We hadden elkaar net tien minuten gesproken,” zei ik. “Ik kende je niet eens. En als ik je had willen leren kennen, heeft ze me de lust daartoe ontnomen met haar insinuaties.” Fout, helemaal fout! Het was waar wat ik zei, maar hij pakte het totaal verkeerd op.
“Tien minuten hè! Tien seconden is genoeg voor een vrouw om te beslissen of ze een kind wil van die man.” Zo, dat was gemeen! Ik voelde me in een hoek gedwongen.
“Zo was het niet!” zei ik.. Hij keek zwijgend naar Owen, die blijkbaar aanvoelde dat zijn ouders deze avond zelf nodig hadden en al die tijd rustig doorsliep.
“En je wilde me daarna niet meer zien?” zei hij cynisch. “Daarom vraag je me of ik lessen kom geven in je toren en bied je jezelf aan?” Dit was behoorlijk fout aan het lopen. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat hij het me erg moeilijk maakte. Moest ik op mijn knieën vallen dan?
“Ik snap heel goed dat dit niet een normale gang van zaken is,” zei ik. “Normaal ontmoet een vrouw een man…”
“Ik ben geen man, ik ben een demoon, dat weet je,” zei hij boos. Ik besloot om dat ‘man’ niet te veranderen in ‘demon’ en ging verder.
“Ze gaan een paar keer uit, leren elkaar kennen en gaan dan misschien pas denken aan baby’s. Bij ons ging het een beetje anders.”
Hij haalde zijn schouders op. Ik legde hem uit dat ik graag wilde dat Owen wist wie zijn vader was, daar ik de mijne pas enkele jaren kende. Dat kon hij niet geloven, had Julian me al die tijd zomaar laten rond banjeren? En ja, hij wist ook dat mijn afkomst nogal discutabel was. Weer kreeg ik de kans niet om hem uit te leggen hoe een en ander in zijn werk was gegaan, hij was totaal niet bezig met mijn afkomst of verleden.
“Ik kan hem wel zo nu en dan komen opzoeken,” zei hij met een knikje naar de baby. “Dan wordt het een zakelijke afspraak.”

Ja, zo lang heeft het geduurd voor ik eindelijk besefte wat hij eigenlijk wilde weten. Werd onze afspraak inderdaad zakelijk of zouden we er meer betekenis aan willen geven. Meer de vraag, wilde ik dat? Moest ik mezelf nu weer aanbieden? Tegelijkertijd besefte ik dat hij dat nooit zou doen. Vanwege zijn achtergrond.
“Ik zou je graag beter leren kennen,” zei ik. “Ik voel me tot je aangetrokken, voel veel voor je en ik zou graag meer tijd met je doorbrengen.” Hij staarde me aan.
“Ben je gek!” riep hij toen. “Ben je niet helemaal wijs! Na alles wat ik je verteld heb? Levensgevaarlijk!” Hm, eigenaardige gedachte. Ik ben dus ook knettergek, net als alle Amberieten. Ik denk dat hij gelijk heeft. Tegelijkertijd weet ik zeker dat ik dit door wil zetten.
Nee, ik heb niet gezegd dat ik van hem houd. Ik weet zelf immers nog niet of ik dat doe. Wel heb ik gezegd dat ik niet zomaar met iedereen het bed deel. Hoewel? Ik heb nooit een echte relatie gehad, dus op een bepaalde manier klopte het niet helemaal wat ik zei. Wel bedgenoten, nooit een speciale vriend.
“Ik heb je heel lang niet gezien, naar mijn tijdsbeleving dan,” zei ik. “Hoe lang is het geleden voor jou dat ik uit je kamer weg ging?”
“Dat is al even geleden. Intussen kinderen verwekt bij Amber vrouwen. Daar ben ik immers goed in.”
Het was genoeg wat mij betrof. En zei: “Dan kun je beter gaan, ga naar die andere vrouwen.”
Hij grijnsde.
“Zo… jaloers?”

“We zullen een plan moeten maken,” zei hij toen ernstig. “In de Hoven gaat alles volgens plan. Ik zal aannemen dat dit geen vooropgezet plan was, jij was naïef en ik heb me laten verleiden. Dit is gevaarlijk. Niet alleen voor hem, maar ook voor jou en mij. We zullen iets moeten verzinnen waardoor het in ieder geval minder gevaarlijk voor hem wordt.” Ik besefte dat hij ook wel wat in mij zag. Hij was er de man niet naar die zich ‘zomaar’ liet verleiden en het was me, ondanks mijn gestuntel, gelukt.

Hij is bang dat Dara erachter komt dat we een zoon hebben. En ze zal er achter komen, tenzij de aandacht wordt afgeleid. Het plan wat hij heeft is nog steeds gevaarlijk, maar dan meer voor ons tweeën. Officieel een verbintenis aangaan met mij, teneinde de banden tussen Amber en de Hoven te verbeteren. Dara zal denken dat zij het heeft geregeld en voorlopig tevreden zijn. En we zullen onder haar bescherming vallen. Owen Draco kan dan voorlopig rustig opgroeien, naar we hopen. Ze zal hels zijn als ze er achter komt dat we een voorkind hebben en eens zal ze dat weten. Maar zelfs dan zijn wij getrouwd en is de veiligheid van Owen meer gegarandeerd. Mandor zal tegen Dara laten vallen dat hij wel geïnteresseerd is in een verbintenis met mij en haar heel duidelijk maken dat hij me slechts een enkele keer ontmoet heeft. Wat ook zo is. Ik zal iemand in Amber moeten vind die gaat helpen het waar te maken. Julian? Hij zal zeker in het plan betrokken moeten worden, maar is de laatste persoon om de onderhandelingen te doen. Flora kan dat en is ook goed, maar ze is veel te slim. Ze zal in geen tijd hebben uitgevonden wat er werkelijk speelt. Dierdre? Is niet echt een doordenker in menselijke relaties. Bovendien mag ze me niet en wil ze van me af. Ideaal dus!

Hij legde zijn bestek neer. “Ik heb wel genoeg gegeten,” zei hij. “Zullen we naar bed?” Een heftig einde van een minstens zo bewogen dag.