Deel 41: het Oerpatroon

Ik had niet verwacht dat ik het Oerpatroon zo snel al zou zien en lopen. Ik had zeker niet verwacht dat ik daar mijn eigen zoon zou ontmoeten. Eigenlijk heb ik het gevoel dat er niets meer klopt van mijn leven zoals ik het gewend was en misschien al min of meer gepland had. Natuurlijk, natuurlijk zou ik beter moeten weten als Amberiet. Je hebt wel een stukje eigen leven, maar het wordt aardig voor je ingevuld. Of nee, niet helemaal… je hebt het gevoel dat je het beter op een bepaalde manier kunt laten invullen.

Het vuurpatroon was zwaar, net als de andere patronen eigenlijk. En het heeft ook een geest. Toen ik bedacht dat ik bij Nefertari thuis de zalf wilde halen, zei het ‘Okay’ in mijn hoofd en was ik daar. In een kapel, met een beeld van een man met een hondenkop. In zijn hand het potje met kostbare zalf. Ja, ik heb het gestolen. Ik heb niet met Nefertari gepraat, die net binnenkwam, maar me onmiddellijk laten doorhalen door Ronardo.
Deze was in gesprek met Dworkin bij het Oerpatroon. Hij had het willen lopen, maar was er aldus Dworkin niet aan toe. Uiteindelijk heeft hij Ronardo weg gepraat en kon ik een soort van zinnig gesprek met hem voeren. Nou ja, zinnig… hij begon over mijn verloving met Mandor. Begrijp me goed, dit was nog voordat ik mijn zoon ontmoette. Op dat moment had ik niet meer contact met Mandor dan een tweetal ontmoetingen.
Het Oerpatroon mocht ik lopen na een soort test: bij hem in de huiskamer moest ik in een kooi gaan staan. Deed ik, ik dacht dat het de bedoeling was er met Patroon uit te komen en toen was ik volgens hem gezakt voor punt 1. Uiteindelijk lukte het me om van plaats te verwisselen met de griffioen, die eigenlijk in de kooi thuis hoort. Dat was Dworkin wel naar de zin, het leek erop dat hij altijd moeite had het beest in de kooi te krijgen. Rare vent, die opa van me.

Het Oerpatroon was dus helemaal niet moeilijk om te lopen. Ik had een soort combinatie verwacht van de 4 Patronen in zwaarte, maar niets dus.
Bij het middelpunt stond een tengere jongeman met wel wat bekende trekken. Ik schatte hem op een jaar of 18. 1.80m lang, donker haar, blauwe ogen, een wilskrachtige kin en aardig. Hij was heel blij me te zien en liep op me af om me te omhelzen.
Ik weerde hem een beetje af, waar ik me nu nog voor schaam.
"Sorry, wie ben je?" vroeg ik. Hij was verbaasd.
"Je herkent me toch wel, je herkent je eigen zoon toch wel…"
"Ik denk dat we ieder in een andere tijd zitten, ik heb nu geen kind."
"Oh, vandaar. Je ziet er anders uit, andere kleren en je lijkt jonger. Dan kan ik je beter spreken op een ander moment denk ik." Hij zag eruit alsof hij problemen had en ik vroeg hem of ik misschien toch kon helpen. Hij schudde zijn hoofd.
"Lijkt me beter van niet."
"Het klinkt raar," terwijl ik het hem vroeg, vroeg ik me af of de vraag gepast zou zijn, "maar wie is je vader?"
Hij trok zijn wenkbrauwen op en lachte toen wat aarzelend. Ik vroeg me heel even af of hij het niet wist... ik zou toch niet dezelfde weg inslaan als mijn moeder eerder? Maar dan... hij had iets bekends dat niet van mij was en wat ik wel herkende, doch niet wilde zien.
"Je kent mijn vader toch wel? Mandor? Oh, dat zal hij niet leuk vinden als hij dit hoort." Ik was geschokt. Maar hij sprak de waarheid, dat waren de trekken die ik herkende in zijn gezicht.
"Ik ken Mandor nog niet zo goed," zei ik wat aarzelend en besloot het daarbij te laten. Maar de jongen ging er op door, keek bezorgd.
"Ik dacht altijd dat het liefde op het eerste gezicht was tussen jullie tweeen. Hoewel je inderdaad tegenwoordig niet veel contact met hem lijkt te hebben en nu doe je ook net of je niet verliefd bent op hem."
"We werken wel wat uit," zei ik. Hij leek plotseling haast te hebben.
"Ik moet gaan," zei hij. "Als je een zoontje krijgt dat er van door gaat met je artefact, wil je dan niet al te streng zijn? En dat van die troeven was niet expres!" En weg was hij.

Daarna stond er de kleine vrouw. Ook heel blauwe ogen en lang blond haar. Het was moeilijk om een gesprek met haar te voeren. Ze was de geest van dit Patroon en ik mocht zelf beslissen waar ik nu heen zou gaan. Het had allemaal te maken met mijn eigen keuzes. Ze kon me ergens heen sturen wat op dat moment voor mij het beste kon zijn en dan nog kwam het neer op mijn eigen keuze. Na veel wikken en wegen heb ik besloten om haar de keuze te laten maken.

Nee, zelfs na de ontmoeting met mijn zoon, had ik toch niet verwacht om in een niets verhullend nachtjaponnetje uit te komen in de kamer van Mandor. Ik kan me voorstellen dat hij aangenaam verrast was. En ik me maar uitputten in excuses. En hij eigenlijk ook. Oh ja, we lagen zowat in elkaars armen, maar ik besloot dat er teveel problemen zouden ontstaan als ik hier aan toe zou geven. En misschien ook wel doordat de buitenwereld de combinatie Mandor-Morwenna wel ziet zitten. En omdat ik weet dat mijn vader een hekel heeft aan Chaosieten… hoewel hij eens gezegd heeft dat Mandor erg ‘meeviel’.
En zo ben ik als altijd bezig met excuses te verzinnen die voornamelijk te maken hebben met de buitenwereld. En niet met Morwenna zelf.

Waarom, waarom ben ik dan zo stijfkoppig om vast te willen houden aan bepaalde normen? Wie heeft die normen eigenlijk bepaald? Was ik dat zelf of is het mijn buitenwereld? Wat ik ook doe, ik zal altijd iemand teleurstellen. En mezelf ook. Als ik een weg kies, zal dat consequenties hebben en nieuwe verantwoordelijkheden scheppen.

Mijn zoon… hij was blij me te zien en ik deed afstandelijk. Herkende hem niet, al waren de familietrekken overduidelijk. Donker haar, blauwe ogen, net als ik heb, net als mijn vader heeft. De vorm van zijn voorhoofd en de ogen herkende ik van mezelf. Maar de andere trekken, zoals de vorm van de neus, de mond en de kin... waren me wel bekend, maar niet van mij of mijn familie. Mandor dus.

Hij was echt en toch niet helemaal. Hij had duidelijk problemen zoals te verwachten is voor een kind van een Chaosiet en een Amberiet. Erger nog, zijn vader is troonopvolger in de Hoven, de jongen is daardoor een doelwit voor vele groeperingen. Of misschien zal het meevallen, tenslotte heeft Mandor afstand gedaan van de opvolging. Doe ik er beter aan om dit kind niet in de wereld te laten komen? En dan… waarschijnlijk hoort hij er te zijn, is hij ook een schakel in onze warrige wereld.
Zijn naam? Dat is de naam die ik hem ga geven. Die kon hij niet noemen. Jongen, wat moet je toch met een moeder als ik! Toen ik je voor de eerste keer ontmoette was je volwassen en had ik helemaal geen kinderen in de agenda staan voor de eerste paar jaar. Zeker niet met Mandor of een andere Chaosiet. Maar dat kon ik je niet zeggen natuurlijk. En dan je opmerking over Liefde op het eerste Gezicht tussen je vader en mij… waar haal je dergelijke informatie vandaan? Ben je zo’n dromer? Oh, wat zul je het moeilijk hebben dan. Waarschijnlijk zal ik je Owen gaan noemen. Dat is de naam die bij me opkwam toen ik je zag. Heb ik dan de beslissing genomen? Blijkbaar….

Maar als ik die beslissing neem, zal ik terug moeten gaan naar Mandor. En dat terwijl het perfecte moment al voorbij is. Wat voor excuus heb ik? Dat het allemaal te snel was? Zoiets had ik kunnen verwachten, ik weet hoe het Coral vergaan is. En dan heb ik nog een bepaalde keus, zij had dat niet. Het Patroon heeft gedaan wat het beste voor mij is en ik heb de kans verprutst. Of misschien is het nog niet helemaal te laat. En dan? Excuses aanbieden aan Mandor die hij zal accepteren, beleefd als hij is. Moet ik me dan in zijn armen werpen? Eerlijk gezegd past dat niet zo bij mij, ik ben bang dat het zeer geforceerd zal overkomen. Gewoon terug gaan en kijken wat er van komt is waarschijnlijk het beste. En is het dan niet eigenlijk zo dat ik Mandor een beetje belazer omdat ik die jongen op de wereld wil zetten? Want ik kan hem dat niet van tevoren vertellen, dan wordt het zeker geforceerd. Misschien kan ik hem zelfs beter niets zeggen over die ontmoeting.

En dan? Als het allemaal goed gaat tenminste en ik zwanger word? Hmm, dat stuk heb ik in eigen handen. Ik hoef niet met Mandor te trouwen. Waarschijnlijk zelfs beter van niet. De jongen zal een goede vader aan hem hebben en zal dat ook nodig hebben. Maar ik wil mezelf niet binden aan een huwelijk. Echt niet.

Mijn vader zal niet erg gelukkig zijn met een Chaos-kleinzoon. En als ik mijn zoon niet ontmoet had, zou ik er met geen haar op mijn hoofd over hebben gedacht om een halve Chaosiet op de wereld te zetten. Ook daarom moet ik zeker niet met Mandor trouwen. Dus in feite ben ik nu een romantische nacht/ periode van plan en daarna niets meer. Misschien moet ik niet zover vooruit denken.